نقد مجله ایندی وایر بر فیلم جدید فرهادی
فرهادی با انتخاب خاویر باردم و پنه لوپه کروز که با قدرت ستاره ای بازی می کنند، بر یک چالش غلبه کرده و همچنین فرهادی در دسترس ترین ژانر سینمایی را برای داستان گویی بی پروایش به دست آورده است که همان قالب پرتعلیق تریلر آدم ربایی است.
مانند همیشه فرهادی وضعیت دشوار را با استفاده از اتفاق های ناگهانی تحریک کننده به وجود آورده است: تتها اندکی پس از اینکه لورا با بازی کروز از آرژانتین به ملک خانوادگی شان برای دیدار فامیل و برگزاری عروسی می رسد، دختر نوجوانش ایرن از اتاقش در تاریکی شب، ناپدید می شود.
این اتفاق لورای آشفته را در وضعیت احساسی نسبت به پاکو( خاویر باردم) قرار می دهد که تاکستان شراب خانواده را مدیریت می کند و سال ها پیش رابطه احساسی با لورا داشته است.
حوادث محلی باعث می شود آنها نتوانند سریعا به پلیس مراجعه کنند تا آدم ربایان بلافاصله ایرنه را نکشند، و دارایی هم ندارند تا بتوانند به آدم ربایان، حداقل در آینده ای نزدیک، باج بدهند.
همان طور که افراد خانواده مردد در خانه می مانند، فرهادی داستان را به حوزه ی آگاتا کریستی هل می دهد، همه مورد سوظن هستند و هر کسی به فردی شک دارد. این یک موقعیت سخت است که می تواند فیلم را به ورطه ی لغزنده بکشاند، اما فرهادی جزییات را به اندازه ی کافی افشا می کند تا روی لحظات مستقلی متوقف شود و در حال یک مشاهده ی صمیمانه باقی بماند.
در این قلمروی آشنای سناریو، فلیمساز مشاهدات ارزنده ای را از تاثیر طبقه و کلاس که زیر فشار مشکلات وخیم قرار می گیرد، بیرون کشیده است.
در نوشتن فرهادی یک توانایی تئاتری هست که گهگاه بر توانایی کارگردانی اش غلبه می کند، اما او هنوز یک فیلمساز است و رویکردش را با یک حس بصری برجسته پیچیده می کند که روشن می کند او بیشتر از شفافیت، همه چیز را در ذهن دارد. فرهادی بار دیگر، بر پایه ارتباطات، مساله عمیق برانگیزننده ای را ارایه داده است.” دانش قدرت است” اما در “همه می دانند”، هیچ کس از حقیقت مطمئن نیست.»
[ad id='39844']
