نقد فیلم Avengers: Infinity War
وقتی تانوس در کامیک‌بوک «دستکش اینفینیتی» در حالی که دستکش اینفینیتی را در دست داشت و سنگ‌های اینفینیتی روی آن می‌درخشیدند، انگشتانش را به هم کوبید و با این کار دنیای مارول را زیر و رو کرد، هیچکس فکرش را نمی‌کرد که یک روزی شاهد حضور تایتان دیوانه در سینما باشیم و به احتمالِ وقوع این صحنه‌ی ماندگار در سینما فکر کنیم، اما حالا حدود ۱۰ سال بعد از اینکه دنیای سینمایی مارول با «مرد آهنی» کلید خورد، به نقطه‌ای رسیده‌ایم که تاریخ سینما به خود ندیده است. وقتی برخی از درجه‌یک‌ترین قهرمانان مارول در «اونجرز» گرد هم آمدند و پشت به پشت هم برای مبارزه با لوکی صف کشیدند، تاریخ بلاک‌باسترسازی و تجارت هالیوود به دو دوران قبل و بعد از خود تقسیم شد. اتفاقی که مارول از آن زمان تاکنون با کراس‌اورهای دیگرش مثل «اونجرز: دوران اولتران» و «کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی» موفق به تکرارش نشده است. بنابراین برای اینکه مارول بتواند موفقیت منحصربه‌فرد «اونجرز» را تکرار کند چالش بزرگی روبه‌رو خودش می‌دید. اگر «اونجرز» حکم جمع‌بندی شروع را داشت، «جنگ اینفینیتی» حکم قسمتِ اول جمع‌بندی پایان این دنیا را برعهده دارد. اگر «اونجرز» میزبان تعداد اندکی قهرمان بود که البته در آن زمان برای خودش خارق‌العاده بود، «جنگ اینفینیتی» میزبان قهرمانان پرتعدادی است که برای شمردن تمام آنها به مشکل برمی‌خوریم. اگر «اونجرز» حکم نبرد بر سر نیویورک را داشت، «جنگ اینفینیتی» حکم نبرد بر سر زمین و حتی تمام کیهانِ مارول را برعهده دارد. «جنگ اینفینیتی» قصد دارد دست به حرکتی بزند که فقط مدیوم کامیک تاکنون قادر به انجام آن بوده است. اینکه اقتباس سینمایی و تلویزیونی کاراکترها و کامیک‌های ناشناخته و عجیب و غریب را ببینیم یک چیز است، اما اینکه سینما رسما برای اقتباس یکی از عناصری که مختص به مدیوم کامیک است خیز بردارد نشان از یک پیشرفت باورنکردنی در زمینه‌ی اقتباس‌های کامیک‌بوکی دارد.
«جنگ اینفینیتی» اما در موقعیت دوگانه‌ای قرار دارد. یعنی به همان اندازه که احتمال موفقیت کهکشانی‌اش وجود دارد، احتمال شکستِ اسفناکش نیز می‌رود. اول از همه مارول با «اونجرز» و «دوران اولتران» نشان داده که همیشه در ساخت فیلم‌های اونجرزی توی خال نمی‌زند. «اونجرز» در حالی یکی از بهترین فیلم‌های آنهاست که «دوران اولتران» یکی از بدترین‌هایشان است. «اونجرز» در حالی از تمام چاله چوله‌های فیلم‌های کراس‌اور جاخالی داده است که «دوران اولتران» در دام اکثرشان افتاده است. جاس ویدن در حالی از مدیریت پروژه‌ی حساسی مثل «اونجرز» سربلند برآمده بود که همین آقا تمام مهارت‌هایش را برای «دوران اولتران» به فراموشی سپرده بود. تعداد زیاد کاراکترها و شلوغی و هرج و مرج داستانی در حالی در «اونجرز» کنترل شده بود که در «دوران اولتران» شاهد شلختی بزرگی در این زمینه بودیم. همچنین برادران روسو به عنوان کارگردانان «جنگ اینفینیتی» سابقه‌ی تلخ و شیرینی دارند. آنها هدایتِ «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» را برعهده داشته‌اند که نه تنها یکی از بهترین‌های مارول، که یکی از بهترین فیلم‌های ابرقهرمانی سینما هم است. اما همین دو با «کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی» به نظر من که ممکن است با خیلی‌ها مغایرت داشته باشد، یکی از مشکل‌دارترین فیلم‌های مارول از لحاظ لحن و طراحی صحنه‌های اکشن را در کارنامه دارند. بنابراین این سوال که آیا «جنگ اینفینیتی» به کدام سمت متمایل می‌شود بزرگ‌ترین نگرانی‌مان درباره‌ی کیفیت نهایی این فیلم است. «جنگ اینفینیتی» به همان اندازه که می‌تواند معنای تازه‌ای به «حماسه» در سینما ببخشد، به همان اندازه هم می‌تواند به خاطر تعداد بالای کاراکترهایش به ملغمه‌ی پریشان و بی‌در و پیکری تبدیل شود. این وضعیت دوگانه درباره‌ی عملکرد تجاری فیلم هم وجود دارد. چیزی که بعد از موفقیت غیرمنتظره‌ی «بلک پنتر» قوت گرفت. اگر فیلم بیش از ۶۰۰ میلیون دلار در خانه و یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلار در دنیا بفروشد، کارش را بی‌حرف و حدیث انجام داده است. اما همزمان این احتمال وجود دارد که این فیلم نتواند درآمد ۶۷۵ میلیون دلاری «بلک پنتر» در خانه را تکرار کند که اگرچه اصلا به معنی شکست آن نیست، اما به این معنی است که «بلک پنتر» در نگاه تماشاگران حکم رویداد سینمایی مستقل منحصربه‌فردی را داشت که «جنگ اینفینیتی» نیست. اما همزمان این احتمال هم وجود دارد که تبلیغات «جنگ اینفینیتی» به عنوان فینالی در حد و اندازه‌ی «هری پاتر و یادگاران مرگبار قسمت دوم» یعنی طرفداران پر و پا قرص مجموعه و کسانی که دنیای سینمایی مارول را از فاصله‌ی دور دنبال می‌کنند سر از سینما در بیاورند. خلاصه به هر سو نگاه کنیم، با فیلم کنجکاوی‌برانگیزی طرفیم که باید ثانیه به ثانیه دنبالش کنیم
[ad id='39844']
