نقد بررسی فیلم کرید ۲ – ۲۰۱۸

[ad id='39844']

Creed 2

سری «راکی» در سال ۱۹۷۶ کلید خورد. اولین فیلم مجموعه که سیلوستر استالونه را به یک ستاره‌ی مردمی فراموش‌ناشدنی تبدیل کرد، برنده‌ی بهترین فیلم اسکار شد، در باکس آفیس به موفقیت تجاری دست پیدا کرد و خلاصه آن‌قدر غوغا به پا کرد که ۵ دنباله برای آن ساخته شد. از «راکی ۲» در سال ۱۹۷۹ تا دنباله‌ی سوم و چهارم که به ترتیب در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۵ روی پرده رفتند. مشت‌زن پایین‌شهر برای مدتی غایب بود تا اینکه او با «راکی ۵» در سال ۱۹۹۰ بازگشت. فیلمی که به بدترین قسمت مجموعه تبدیل شد. اما استالونه به جای اینکه بگذارد تا این شکست به سرانجام مجموعه‌اش تبدیل شود، تصمیم گرفت تا در یک فیلم دیگر در قالب راکی قرار بگیرد و داستان شخصیت موردعلاقه‌ و بهترین مخلوقش را با فیلم آبرومندانه‌تری به پایان برساند. این‌طوری بود که «راکی بالبوآ» به عنوان ششمین فیلم مجموعه در سال ۲۰۰۶ اکران شد. با مسن‌تر شدن استالونه برای سال‌ها به نظر می‌رسید که کار این مجموعه برای همیشه به اتمام رسیده است. بالاخره استالونه قلب و روح این فیلم‌ها بوده است و از نگاه طرفداران هیچکس دیگری توانایی گرفتن جای او را ندارد. اما اشتباه می‌کردیم. اینجا بود که رایان کوگلر که این روزها به خاطر کارگردانی «بلک پنتر» حسابی روی بورس است، با ایده‌ای برای ادامه‌ی این مجموعه پا پیش گذاشت. اگر فیلم اول درباره‌ی تلاش راکی برای تعلیم دیدن و اثبات خودش در رینگ بود، جدیدترین فیلم مجموعه که حکم ریبوت و دنباله‌ی مجموعه را داشت قرار بود تاریخ را تکرار کند. حالا راکی حکم مربی‌ای را داشت که باید بوکسور بااستعداد جوان دیگری را آموزش بدهند. و آن بوکسور جوان کسی نیست جز پسر آدونیس کرید، رقیب راکی در فیلم اول و دوست صمیمی‌اش در فیلم‌های بعدی.

یکی از دلایل موفقیت «کرید» این بود که به همان اندازه که در معرفی و تربیت یک قهرمان برای نسل جدید موفق بود، به همان اندازه هم به برحه‌ی دیگری از زندگی راکی بالبوآ به عنوان مربی‌ای پرداخت که باز دوباره طعم لذت‌بخش مبارزه را می‌چشید. حالا این‌بار در خارج از رینگ به جای داخل. خب، با توجه به خلاصه‌قصه‌ای که از «کرید ۲» منتشر شده به نظر می‌رسد که سازندگان فیلم جدید قصد دارند این فرمول را برای این فیلم هم تکرار کنند. «کرید ۲» با تلاش طاقت‌فرسای آدونیس کرید برای تعادل ایجاد کردن بین تمرینات و مسئولیت‌های شخصی‌اش آغاز می‌شود تا اینکه او خودش را در مقابل شخصی‌ترین و حساس‌ترین چالشش پیدا می‌کند. آدونیس قرار است با پسر ایوان دراگو، بوکسور قدرتمند روسی که پدرش آپولو را در رینگ کشته بود مبارزه کند. دولف لانگرن از «راکی ۴» برای بازی در نقش ایوان دراگو برمی‌گردد و فلوریان مانتینو هم برای بازی در نقش پسرش ویکتور انتخاب شده است. بنابراین به نظر می‌رسد هر دوی آدونیس و راکی در این فیلم با شیاطین درونی یکسانی درگیر خواهند شد. ایوان دراگو زمانی پدر آدونیس و بهترین دوستِ راکی را از او گرفته بود. حالا دست سرنوشتِ این دو را در موقعیتی قرار داده که می‌توانند انتقام مرگ یکی از مهم‌ترین افراد زندگی‌شان را از پسرش بگیرند. از همین حالا هیجان برای تماشای این مسابقه به سقف می‌چسبد. همان‌طور که فیلم اول از تاریخ دور و دراز این مجموعه برای شکستن قلب‌هایمان و هورا کشیدن از دیدن دوباره‌ی راکی استفاده کرده بود، به نظر می‌رسد این فیلم هم بی‌رودربایستی می‌خواهد تاریخ مجموعه را باری دیگر برای به چنگ انداختن به احساسات‌مان شخم بزند. شاید برای خیلی‌ها ایستادگی کاپیتان آمریکا در مقابل تانوس انتهای مبارزه‌های فیلم‌های امسال باشد، اما خیلی‌های دیگر از جمله خودم بیشتر از هرچیزی برای رویایی آدونیس کرید علیه ویکتور دراگو لحظه‌شماری می‌کنند. برای چشم در چشم شدن راکی بالبوآ با ایوان دراگو. برای شلیک شدن یا نشدن مشت‌هایی که یک عمر خاطره و تاریخ در پشتشان روی هم تلنبار شده است و دنبال فرصتی برای منفجر شدن می‌گردند.

[ad id='39844']

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *