نقد بررسی فیلم اکولایزر۲ (The Equalizer 2018)

[ad id='39844']

The Equalizer 2

دنزل واشنگتن سال‌هاست که خودش را به عنوان یکی از ستارگان پولساز هالیوود ثابت کرده است. اما با وجود اینکه کارنامه‌ی کاری او شامل فیلم‌های پرفروش و اسکاری متعددی می‌شود، ولی او در یک زمینه هنوز تازه‌وارد است و آن هم این است که واشنگتن تاکنون در یک دنباله حضور نداشته است. اما به نظر می‌رسد این موضوع قرار است با اکشن «اکولایزر» تغییر کند و همین‌طور هم شد. این فیلم که براساس یک سریال دهه‌ی هشتادی است به رابرت مک‌کال، مامور بازنشسته‌ی سرویس فوق‌سری دولت می‌پردازد که با مافیاهای روسی درگیر می‌شود و مجبور می‌شود از قابلیت‌هایش در نفله کردن آدم‌بد‌ها برای نجات دختربچه‌ای از دست آنها دوباره استفاده کند. «اکولایزر» که توسط آنتون فوکوآ کارگردانی شده بود به ۱۹۲ میلیون دلار فروش جهانی از ۵۵ میلیون دلار بودجه دست پیدا کرد

. اگرچه «جان ویک» که کم و بیش همزمان با این فیلم عرضه شده بود آن‌قدر بهتر و غیرمنتظره‌تر بود که اکثر نظرات در رابطه با «اکشنی که ژانر را زنده کرد» به خودش اختصاص داد، اما «اکولایزر» هم یکی از آن دسته اکشن‌های اولد اسکولی بود که استقبال هنری و تجاری از آن فقط به یک معنا بود: دنباله. علاو‌ه‌بر واشنگتن، اشتون سندرز که او را به خاطر بازی در فیلم «مهتاب» (Moonlight) می‌شناسیم در یکی از نقش‌های اصلی حضور خواهد داشت و از قرار معلوم کاراکتر واشنگتن حکم پدر جایگزین را برای او پیدا خواهد کرد. در نتیجه به نظر می‌رسد که این فیلم نیز از همان فرمولی پیروی می‌کند که از فیلم‌های تیر و طایفه‌ی «ربوده‌شده» (Taken) می‌شناسیم: قهرمان بزن‌بهادر تنها و افسرده‌مان یک نوجوان در خطر را پیدا می‌کند و از توانایی‌هایش برای کمک به او در برابر کسانی که قصد آسیب رساندن بهش دارند استفاده می‌کند. این در حالی است که کاراکترهای ملیسا لئو و بیل پولمن هم به عنوان دوست‌های واشنگتن در دایره‌ی ضدتروریسم به این فیلم بازمی‌گردند. همچنین پدرو پاسکال، بازیگر سریال‌هایی مثل «بازی تاج و تخت» (Game of Thrones) و «نارکوز» (Narcos) به عنوان آنتاگونیست اصلی این فیلم انتخاب شده است. آنتون فوکوآ هم کارگردانی این دنباله را برعهده خواهد داشت. آخرین فیلم فوکوآ بازسازی «هفت دلاور» (Magnificent Seven) بود که اتفاقا واشنگتن را در نقش اصلی داشت. فیلمی که نه فرم کارگردانی قوی همیشگی فوکوآ را داشت و نه از صحنه‌های اکشن محکم این کارگردان بهره می‌برد. بنابراین امیدواریم که در سالی که خبری از آقای جاناتان ویک نیست، فوکوآ بتواند جای خالی یک اکشنِ اولد اسکول ساده اما تاثیرگذار را در میان بیگ پروداکشن‌های ابرقهرمانی پُر کند.

[ad id='39844']

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *