ورایتی
از جهاتی، می توان تمام فیلم های فرهادی را ” جدایی” یا ” گذشته” نامید. اما این درام که در اسپانیا میگذرد، با بازی پنه لوپه کروز و خاویر باردم، اولین فیلمی است که احساس تکراری بودن میدهد.
گاردین
این فیلم درباره یک ضربه ی بیرونی ویران کننده به خانواده است که با دقتی تقریبا غیرطبیعی به تصویر کشیده شده است. ضربه ای که ترکها، ضعفها و گسلها را بیرون می آورد. و این کار را به گونه ای بیرحمانه انجام میدهد که انگار این اسرار و دروغ ها، نوعی گناهاند که مجازات اجتناب ناپذیری را به همراه دارد. این ایدهای است که قبلا فرهادی ترسیم کرده است: رازی دفن نشده، زخمی باز و بازگشت سریع و سرکوبگر.
پیتر برادشاو در قسمت هایی از ریویو به تاثیر احتمالی فرهادی از هانکه و آنتونیونی هم اشاره کرده است.
هالیوود ریپورتر
خانواده هایی که به آنها افرادی اضافه شده اند، اختلاف طبقاتی، و کودکانی که در زیرزمین ها (بیشتر [بهشکل] استعاری) خرد میشوند، رازهای قدیمی که ناگهان سر باز می کنند؛ روی کاغذ ” همه می دانند” مصالح لازم را برای بهترین فیلم اصغر فرهادی دارد.
اما به جای یک درام درخشان که سوال هایی را درباره اخلاق و مسئولیت های فردی را از زوایای گوناگون مطرح کند، آخرین ساخته فرهادی- که اولین فیلم اسپانیایی زبان اوست- بیشتر به ژانر می پردازد و حول آدم ربایی و پولی می گردد که باید در دهکده ای پیدا شود که اهالی اش بیش تر از پول، غم دارند.
نتیجه عجیب است؛ قسمتی از فیلم، دوگانهی ناموفقی از یک تریلر است، قسمتی از یک درام خانوادگی. با این حال پکیج فرهادی به همراه پنه لوپه کروز و خاویر باردم، میتواند یک ایده تقریبا جذاب در خانههای هنری در سراسر جهان باشد.