[stextbox id=’warning’]مردی با ریش انبوه و کلاه شاپو که چشم های ورقلمبیده از پشت عینک ته استکانی اش، بیش از هر چیز در یاد مخاطب می ماند. اما هر چقدر آنجا جنس بازی مرموز و پنهان کار باقری، با لوکیشن رازآمیز کویری و موسیقی سحرآمیز و جن و هندی هایش جور بود، اینجا اصلا به کار «خوک» نمی آید. ترسناکی «عظمت» (مثل اسمش)، از جنس و دنیای دیگری است. جنسی که نمونه درخشانش را می توان در سکانس بازجویی از حسن در آن اتاق کوچک دید[/stextbox]
علی باقری بازیگر فیلم خوک مانی حقیقی
احتمالا باید یک تصادف ساده باشد؛ این که در این یکی دو سال، «بازجو»ها – که ذات حرفه شان، خیلی اجازه شوخی کردن نمی دهد – در چندتا از کمدی های سینمای ما حضور پررنگی داشته اند؛ مهران مدیری در «ساعت پنج عصر»، هادی کاظمی در «مصادره» و حالا علی باقری در «خوک». مردی که از ابتدای فیلم سایه به سایه «حسن» (معجونی) را تعقیب می کند و باید در دل او و مخاطب هول و هراسی بیندازد، اما در عین حال قرار نیست لحن طنز و شوخ و شنگ فیلم را به هم بزند. این هول و هراس را پیش از این در همکاری قبلی باقری با حقیقی – «اژدها وارد می شود» – دیده بودیم؛ «چارکی»، نقشی ماندگار که بالاخره او را به روی پرده نقره ای آورد و استعدادش در بازیگری را به رخ بینندگان سینمایی هم کشید.
مردی با ریش انبوه و کلاه شاپو که چشم های ورقلمبیده از پشت عینک ته استکانی اش، بیش از هر چیز در یاد مخاطب می ماند. اما هر چقدر آنجا جنس بازی مرموز و پنهان کار باقری، با لوکیشن رازآمیز کویری و موسیقی سحرآمیز و جن و هندی هایش جور بود، اینجا اصلا به کار «خوک» نمی آید. ترسناکی «عظمت» (مثل اسمش)، از جنس و دنیای دیگری است. جنسی که نمونه درخشانش را می توان در سکانس بازجویی از حسن در آن اتاق کوچک دید؛ وقتی تیغه بینی عظمت درست در میانه عمودی آن قاب خالی و بی جزئیات – یک میز ساده در جلو و یک دیوار بی رنگ و لعاب در عقب – قرار گرفته تا علاوه بر ترساندن، بیننده را به خنده هم بیندازد. باقری با هوشمندی، این دو احساس متضاد – دلهره و مضحکه – را در بازی اش از هم جدا کرده؛ نمایش احساسات همدلانه و دلسوزانه عظمت نسبت به حسن را در لحن و صدایش آورده و در عوض با سکوت ها و نگاه ها و حتی حرکات بدن کاملا آرام و باطمأنینه اش، او را در نگرانی و اضطراب باقی گذاشته.
[ad id='39844']
