نقد بررسی بازی Insurgency: Sandstorm

زومجی وقتی حرف از واقعی بودن یک بازی به میان می‌آید، شاید خیلی سریع ذهنتان به این سمت منحرف شود که با اثری سخت همراه با گیم‌پلی پیچیده‌ای روبرو هستیم، اما یادتان نرود که اگر چالش بزرگی هم در این بین باشد، برای همه بازیکنان یکسان خواهد بود و همین برابری هم باعث می‌شود تا شاهد فرصت‌های یکسانی در طول گیم‌پلی بازی باشیم. وقتی المان‌های واقع‌گرایانه به صورت برابر در همه بخش‌های مهم بازی توزیع شده باشند، قطعا بازیکن هم به جای اینکه خیلی سریع از بازی زده شود و برچسب «سخت بودن» به آن بزند، سعی می‌کند راحت‌تر با قوانین جدید اثر کنار بیاید و خودش را با شرایط کمیابی که تجربه می‌کند وفق دهد. خوشبختانه، Insurgency: Sandstorm در این زمینه کاملا موفق ظاهر شده است و توازن قابل قبولی که در بخش‌های مختلف بازی حاکم است، شما را وادار می‌کند تا بیشتر و بیشتر بازی کنید و از یادگرفتن چم و خم‌های آن لذت ببرید. وقتی حرف از توازن می‌زنم، منظورم این است که هم گان‌پلی بازی، هم سیستم سلامتی بازیکنان و هم توانایی‌های مختلفی که هر کلاسی یدک می‌کشد، شباهت‌های قابل‌توجهی به واقعیت دارند و این تشابه در هر کدام از این‌ها دقیقا در یک سطح پیاده‌سازی شده است. قطعا اولین چیزی که با ورود به دنیای سنداستورم شما را هیجان‌زده می‌کند، سیستم سلامتی جالب و واقعی آن است که برخی ریزه‌کاری‌های هوشمندانه‌ای در آن به کار گرفته شده است. اولا که مثل باقی شوترها، خبری از پر شدن خودکار سلامتی نیست و ثانیا هم آیتم خاصی برای افزایش این نوار حیاتی در جریان بازی وجود ندارد. مهم‌تر از این، برای کشته شدن هم بیشتر از دو سه گلوله نیاز ندارید. همانطور که در واقعیت هم نیازی نیست تا کسی روی شما یک خشاب گلوله خالی کند تا بالاخره جان‌تان را تسلیم کنید. در حقیقت نوار سلامتی و تاثیراتی که تیرهای دشمن روی آن می‌گذارند، کاملا متناسب کار شده است، و البته جزئیات بیشتری هم وجود دارد. برای مثال وقتی از بلندی به پایین بپرید، به‌خاطر آسیبی که به پاهایتان وارد می‌شود برای مدتی قادر به دویدن نیستید یا وقتی گلوله‌های یک خشاب تمام شود، ریلود خودکاری وجود ندارد و باید حتما خودتان خشاب را عوض کنید.

تازه به همه این‌ها، گان‌پلی خوش‌ساخت اینسرجنسی را هم اضافه کنید که عادت کردن به آن، قطعا مهارت‌های شما را در دیگر شوترهای اول شخص نیز تاحدود زیادی بالا خواهد برد. شبیه‌سازی واقعی لگدهای تفنگ و نبود هیچگونه نشانه‌گیری مجازی به جز مگسک خود اسلحه، باعث می‌شود تا شلیک کردن دقیق در بازی و به‌ویژه هدشات گرفتن کار سختی باشد، اما این بدان معنی هم نیست که کیل گرفتن در سنداستورم کار دشواری است، چرا که همان سیستم سلامتی متناسب باعث می‌شود تا دوباره همه چیز بالانس شود. تازه، یکی از خوبی‌های تجربه سنداستورم این است که عادت بد ریلود کردن‌های مداوم را به سرعت از سرتان بیرون می‌کند؛ چرا که در بازی شما هر بار بخواهید قبل از تمام شدن خشاب آن را عوض کنید، تمام گلوله‌های داخلش را هم دور می‌اندازید و به همین خاطر فقط کافی است سه بار آن عادت نحس را تکرار کنید تا دیگر چیزی به جز چاقو برای دفاع از خودتان باقی نماند. تعداد سلاح‌های بازی هم زیاد است و هم اینکه به واسطه کلاس‌های پرتعدادش، تنوع بالایی را شامل می‌شود. در بازی چیزی در حدود ۸ کلاس گوناگون وجود دارد که هر کدام ویژگی‌های بارزی دارند و سلاح‌های مختلفی را در اختیار می‌گیرند. برای مثال، فرماندهان علاوه بر سلاح‌های ویژه، قابلیت استفاده از نیروهای کمکی برای بمباران مناطق مختلف را نیز در اختیار دارند. بازی برای اینکه همیشه یک تجربه کامل از نبرد به شما ارائه دهد، انتخاب کلاس‌ها را محدود می‌کند. به این ترتیب که مثلا بیشتر از دو فرمانده در یک تیم نمی‌تواند وجود داشته باشد یا تعداد نیروهای تک تیرانداز بیشتر از سه نفر مجاز نیست. چنین ترفندی با اینکه شاید اوایل کمی به مذاق بازیکن خوش نیاید، اما رفته رفته متوجه خواهید شد که این مسئله با توجه به نقشه‌های بازی و طراحی آن‌ها، تا چه حد به برابری جنگ کمک می‌کند. البته یک ایراد بزرگ هم این وسط هست که این یکی نه ربطی به واقعی بودن اثر دارد و نه هیچ کمک خاصی به گیم‌پلی می‌کند و صرفا یک امتیاز سلب شده از بازیکنان است. مشکل اینجا است که شما فقط یک بار، آن هم قبل از ورود به بازی می‌توانید کلاس و اسلحه‌های خودتان را انتخاب کنید، اما در میانه نبرد نه تنها حق انتخاب کلاس جدیدی را ندارید، بلکه حتی امکان تعویض سلاح‌هایتان هم به شما داده نمی‌شود.

با این حال، بازی هنوز هم ابتکارهای جالبی دارد که تجربه‌اش را جذاب‌تر می‌کند. یکی از این‌ها سیستم رسپاون بازیکنان پس از مرگ است که همانند اکثر شوترها به‌صورت انفرادی و تک به تک سربازان را به نبرد بازنمی‌گرداند. هر تیم تعداد مشخصی Deploy در اختیار دارد که در بازه‌های زمانی مشخصی اعمال می‌شود و همه بازیکنان که مرده‌اند را باهم به مبارزه برمی‌گرداند. با اینکه در این روش باید کمی منتظر بمانید، اما در نهایت نتیجه مطلوب‌تری برای تیم‌تان به دنبال دارد و باعث می‌شود بتوانید با هر دیپلوی، حمله یا دفاع منسجم‌تر و جدی‌تری در برابر دشمنان‌تان داشته باشید. در کنار این، نقشه‌های بازی هم طراحی خوبی دارند و با اینکه چندان وسیع نیستند، اما پراکندگی ساختمان‌ها و مسیرهای مختلفی که پیش روی شما می‌گذارند، قابل قبول است و به راحتی می‌توان برای هر کلاسی در آن نقاط کارآمدی پیدا کرد. Insurgency: Sandstorm در حال حاضر دارای ۶ نقشه است که تعداد کمی نیست، اما مشکل اینجا است که سه مورد از این مپ‌ها شباهت زیادی به یکدیگر دارند و همین هم باعث می‌شود تا در مجموع شاهد تنوع بالایی در محیط‌های سنداستورم نباشیم. در کنار این‌، بازی شامل پنج حالت مختلف هم می‌شود که تقریبا برای اثری در این حد و اندازه مناسب به نظر می‌رسد. یکی از بخش‌های بازی حالت کوآپ آن است که به واسطه هوش مصنوعی خوب سند استورم، تجربه آن همانند بازی روبروی بازیکنان واقعی شما را سرگرم می‌کند. جدا از این، چهار حالت مختلف نیز در بازی وجود دارد که همه آن‌ها به نوعی براساس حالت معروف Capture the Flag بنا شده‌اند و برخی جزئیات متفاوت می‌توان در هر کدام پیدا کرد که البته نوآوری خاصی نسبت به دیگر شوترهای آنلاین امروزی ندارد.

Insurgency: Sandstorm در کنار تنوع بالای سلاح‌هایش، شخصی‌سازی‌های بسیار زیادی را هم چه از نظر ظاهری و چه از نظر کاربردی برای شما فراهم می‌کند. برای هر سلاح، آیتم‌های مختلف زیادی فراهم شده است که می‌توانید بسته به نیازهایتان از آن استفاده کنید. در کنار این، آیتم‌های حمل کردنی مثل جلیقه‌ها و نارنجک‌ها نیز انواع مختلفی دارند که بسته به کلاسی که انتخاب می‌کنید، تعداد مشخصی از آن‌ها قابل حمل هستند. تازه، باید توجه داشته باشید که سنگینی چیزهایی که حمل می‌کنید روی حرکت شما تاثیر دارند و بیشتر از یک اندازه مشخص قادر به حمل تجهیزات نخواهید بود. از طرفی، شخصی‌سازی ظاهری هم از جنسیت کاراکتر اصلی و لباس و کلاهش بگیرید تا اجزای مختلف صورت قابل تغییر هستند و در این بین آیتم‌هایی نیز با افزایش سطح به شما اهدا می‌شوند. خوشبختانه بازی در زمینه آیتم‌ها، به ویژه آن‌هایی که مربوط به سلاح‌ها می‌شوند، چندان خساست به خرج نداده است و موارد مهم آن‌ها از همان سطوح ابتدایی در اختیار بازیکن قرار می‌گیرند.

با وجود تمام این ویژگی‌های خوبی که تا الان برای بازی شمردم، یک ایراد بزرگ در سند استورم وجود دارد که بدجوری زیرپای بازی را خالی کرده و تجربه بازی را شدیدا تحت تاثیر خودش قرار داده است. مشکلی که حتی با انتشار دیرهنگام آپدیت اول بازی هم حل نشد و همین هم باعث می‌شود بیش از پیش نگران آن شویم. این ایراد اصلی، همان مشکلات فنی بازی است که به طور اساسی به دو قسمت تقسیم شده‌اند. یکی نقص‌هایی که در گرافیک بازی وجود دارد و دیگری کاستی‌هایی است که سرورها و سیستم مچ‌میکینگ را هدف قرار داده است. بزرگ‌ترین نقصی که در حین تجربه سند استورم به‌شدت شما را آزار می‌دهد، دیر لود شدن بافت‌های بازی است. متاسفانه با اینکه بازی گرافیک بدی ندارد و برای یک شوتر نسل هشتمی از لحاظ بصری کیفیت قابل قبولی را فراهم کرده است، اما وقتی بافت‌ها با فاصله زمانی چندثانیه‌ای در بازی لود می‌شوند، هیچ زیبایی خاصی در این اثر به چشم نمی‌رسد. تازه مشکل به همین‌جا هم خلاصه نمی‌شود و باگ‌های فراوانی نیز در بازی وجود دارد. از غیب شدن بازیکنان و کاراکتر خودتان بگیرید تا غیب شدن اسلحه و کرش‌های گاه و بی‌گاهی که حسابی اعصاب شما را به چالش می‌کشند. متاسفانه، تحمل کردن این ایرادها زمانی سخت‌تر می‌شود که سرورهای بازی نیز عملکرد پایداری از خودشان نشان نمی‌دهند. در حین تجربه بازی بارها ممکن است به خاطر مشکلات مختلف اتصال شما از سرور قطع شود یا اینکه اصلا وصل شدن به یک بازی خودش چندین تلاش مجدد را بطلبد که اصلا روی خوشی ندارد. با این حال، حداقل صداگذاری‌های بازی نسبتا خوب و قابل قبول از آب درآمده‌اند و می‌توانند حس حضور در یک نبرد واقعی را به شما منتقل کنند، اما خب متاسفانه ایرادات فنی بازی به قدری بزرگ و تاثیرگذار هستند که اصلا نمی‌توان برای چند دقیقه هم که شده آن‌ها را فراموش کرد و تنها چاره این است که بهشان عادت کنید و با آن‌ها کنار بیایید.