[quote]با بررسی فیلم هندی (अंधाधुन) خدمت شما عزیزان هستیم با ما همراه باشید[/quote]
از هر طرف که به فیلم نزدیک شویم، مشکل ایجاد می‌کند. یکی از ظریف‌ترین آثار معمایی این سال‌ها لو می‌رود. حیف است پیش از پایان سال، با جزئیات درباره‌اش بنویسیم. همین قدر بگویم که سال‌هاست مسئله‌ی نابینایی، زمینه‌‌ای اساسی در ساخت ملودرام است. در سینمای ایران و هند هم، کم قصه با این پس‌زمینه نوشته نشده است. اما سینمای ملودرام‌ساز هند، این بار از نابینایی به عنوان عنصری اشک‌انگیز استفاده نکرده که هیچ، با تکیه بر آن، یک داستان پرپیچ‌و‌خم پر از گناه ساخته است. گناه‌هایی که تداوم می‌یابند و هر تلاشی برای پوشاندن‌شان، به تولید گناهی دیگر، و عقوبتی دیگر منجر می‌شود. سینمای هند، حتی در این تریلر مدرن، ارتباط‌اش را با اساطیر و ریشه‌ها حفظ کرده است. تریلرهای خوب، از جمله آن‌هایی هستند که سنگینی بار گناه را بر دوش تماشاگر می‌گذارند… و در مواردی از جمله این فیلم، مدام سنگین‌ترش می‌کنند!
می‌گویند فیلمنامه‌ی خوب بنویس و بازیگران مناسب را انتخاب کن، به‌این‌ترتیب اغلب مسیر را برای ساخت یک فیلم خوب، طی کرده‌ای. اما جدا از انتخاب درست بازیگران، این فیلمنامه می‌توانست محصول گران‌تری باشد و قصه قابلیت‌اش را داشت تا با بافت تصویری فاخرتری روایت شود. فیلمنامه‌ای که قابلیت آن را دارد تا در سطح اول هالیوود، بازسازی شود. سال‌ها سینمای هند، محصولات سینمای آمریکا را، بازسازی می‌کرد و رنگی از باورهای کهن و قالب‌های سینمای صنعتی هند، به‌آن می‌زد. حالا دیگر به‌نقطه‌ای رسیده‌ایم که به‌نظرم می‌شود عکس‌اش عمل کرد.
صنعت واقعی سینما یعنی همین. برای تماشاگر ساخته می‌شود. مجبور است خودش را با بالا رفتن سطح تفکر و دانش تماشاگرش هماهنگ کند، رشد کند، هر چند گاهی برای برآوردن نیازهای همین تماشاگر، به مسیر تکرار می‌افتد؛ اما حاصل این کارزار ذهن صنعت‌گر/هنرمند، و تماشاگر مقابل پرده، به محصولات فراتر از انتظاری منجر می‌شود. در کافه سینمای امسال، به‌محصولات سینمای هند بیش‌تر خواهیم پرداخت. فعلن معرفی تریلر درجه‌ی یک Andhadhun را داشته باشید تا بعد. فیلمی که قطعن، بازارهای تازه‌ای برای سینمای هند خواهد ساخت. ساخته‌ی Sriram Raghavan. اسم یکی دیگر از فیلم‌هایش Johnny Gaddaar (2007) است؛ به‌یاد Johnny Guitar (1954)؟ در یکی از تصاویر پشت صحنه‌ی فیلم هم دیدم روی کلاکت، اسم اولیه [؟]ی پروژه را نوشته‌اند: به‌پیانیست شلیک کن؛ اثر معروف فرانسوا تروفو.
یک جای فیلم را اما می‌توانم لو بدهم. عنوان‌بندی آخرش، که به پیروی از حرفه‌ی شخصیت اصلی، همه‌ی صحنه‌های پیانو زدن تاریخ سینمای هند را کنار هم قرار داده است. ویدیویی که اگر اشتباه نکنم، با سکانس رازگشای پیانو در سنگام، به‌پایان می‌رسد. سرگرمی [و فهم و درک و ارتقایی که در پی‌اش می‌آید]، تنها از سرگرمی خالص زاده می‌شود.
[ad id='39844']
پیشنهاد میکنم تحلیل این فیلم از سایت سینمای من ( دامون قنبرزاده ) هم مطالعه کنید