“هما”ی فیلم «مسخرهباز»، نمود رنگ و شور و انرژی در فیلم است. در دنیای رو به زوال شخصیت اصلی، هما از معدود بارقههای امید است. از نظر کمّی، هما شخصیت چندان پررنگی در فیلم نیست: او زمان چندانی در فیلم حضور ندارد و همین حضور نسبتاً کوتاه هم تکهتکه است. آنچه که میتواند این حضور ظاهراً کمرنگ را در ذهن تماشاگر ماندگار کند، استفاده از بازیگری با کاریزمای ذاتی است: کسی که صرفاً با حضورش بتواند به عنوان کعبه آمال کاراکتر اصلی فیلم باورپذیر باشد.
همایون غنیزاده با انتخاب هدیه تهرانی در نقش هما، درست به هدف زده است. اگر بیشتر فیلمسازانی که در سالهای اخیر از حضور تهرانی استفاده کردهاند، از او در قالب شخصیتی سرد و درونگرا استفاده کردهاند غنیزاده همین خصوصیت را در «مسخرهباز» طوری به تصویر میکشد که آمیزهای از غرور، جذابیت و دور از دسترس بودن به نظر برسد. به عبارت دیگر، حضور هدیه تهرانی در «مسخرهباز» بیشتر یادآور تصویر او در نیمه دوم دهه هفتاد به نظر میرسد تا آنچه در دوره دوم بازیگریاش دیدهایم.
همایون غنیزاده با انتخاب هدیه تهرانی در نقش هما، درست به هدف زده است. اگر بیشتر فیلمسازانی که در سالهای اخیر از حضور تهرانی استفاده کردهاند، از او در قالب شخصیتی سرد و درونگرا استفاده کردهاند غنیزاده همین خصوصیت را در «مسخرهباز» طوری به تصویر میکشد که آمیزهای از غرور، جذابیت و دور از دسترس بودن به نظر برسد. به عبارت دیگر، حضور هدیه تهرانی در «مسخرهباز» بیشتر یادآور تصویر او در نیمه دوم دهه هفتاد به نظر میرسد تا آنچه در دوره دوم بازیگریاش دیدهایم.
وقتی انتخاب از ابتدا درست باشد، دیگر لازم نیست تهرانی کار خاصی انجام دهد. صرف حضور او، برای تأثیرگذاری کافی است و این، نهتنها از معدود انتخابهای درست اینچنینی در سینمای ایران است، بلکه به یاد ما میآورد که هدیه تهرانی یک ستاره اصیل و ذاتی است؛ از معدود بازیگران سینمای ایران که برای جلوه کردن در یک فیلم نیازی به خودنمایی ندارد. حیف که سینمای ما در سالهای اخیر بهندرت از این پتانسیل استفاده کرده است
[ad id='39844']