[quote]چشم و گوش بسته» بر خلاف اسم نه چندان مناسب و تبلیغات غلط اندازش، اتفاقا یک کمدی مفرح و خنده آور در سینمای ایران به حساب می آید. یکی از نمونه های خوب ژانر که می تواند با حفظ استاندارد های روایی و فرمی در پیشبرد قصه و ساختار درست سینمایی، بدون اینکه ادعای بزرگی داشته باشد، مخاطبش را بخنداند و سرگرم کند[/quote]
یکی از موطیف های سینمای کمدی از ابتدای پیدایش پدیده ای به نام سینما تا امروز، زوج سازی های متضاد بوده است. از نمونه هایی چون لورل و هاردی و باد اسپنسر و ترنس هیل(تضاد فیزیکی) گرفته تا ابوت و کاستلو یا دن مارتین و جری لویس(تضاد رفتاری-خنگ و باهوش) مثالهای برجسته تاریخ سینما در این گونه از سینمای کمدی هستند. در سینمای ایران نیز نمونه های جسته و گریخته ای تجربه شده است. زوج محمد علی فردین و تقی ظهوری پیش از انقلاب یا زوج هایی چون محمدرضا گلزار و امین حیایی در کما، پیمان قاسم خانی و محسن تنابنده در سن پطرزبورگ، پژمان جمشیدی و سام درخشانی در سریال پژمان و دنباله سینمایی آن خوب بد جلف، و اخیرا زوج رضا عطاران و جواد عزتی در فیلم هزارپا. نمونه هایی که هیچکدام بر پایه تضاد کلاسیک کاراکتر ها پایه ریزی نشده بودند و دنباله دار هم نبودند
در فیلم چشم و گوش بسته اما زوج سازی محور اصلی فیلمنامه برای طراحی موقعیتها و شخصیت ها و شکل دادن به فضای کمیک اثر بوده است. زوج پلیس(با بازی مسعود کرامتی و محمد رضا صولتی)، زوج خلافکار (با بازی آناهیتا درگاهی و پوریا پرسرخ) و بالاخره زوج اصلی که بار کمدی و روایی فیلم را بردوش می کشند. دو کاراکتر با معلولیت های بینایی و شنوایی و همچنین با تضاد فیزیکی که به درستی استفاده ها و شوخی های پرتعدادی با این تضاد های شخصیتی شده است. درواقع زوج امین حیایی و بهرام افشاری دارای همان ویژگی هایی است که کمتر در سینمای ایران تجربه شده بود. همان ویژگی که در تاریخ سینما کاراکترهایی ساخت که سالها و در فیلم های متفاوت با داستان های گوناگون از ویژگی های ثابت و تضاد بامزه استفاده برد.
