[quote]فیلم یک عاشق واقعی سینما/ درباره «آشفته‌گی» فریدون جیرانی»[/quote]
این فیلمی است با طعم دلپذیری برخواسته از رمان های خوب جنایی به خصوص آثار پاتریشیا های اسمیت که با اعتماد به نفس بالایی ساخته شده تا در دوگانه سینمای اجتماعی و کمدی سینمای ایران مسیر سومی را باز کند.جیرانی البته پیش از این با ساختن ملودرام های پر مخاطبش توانسته بود انحصار این فضای دو قطبی معلق بین سینمای اجتماعی و کمدی را بشکند اما برای من عبور او از قواعد امتحان پس داده ژانر ملودرام و قدم گذاشتن در وادی پر خطر لحن جدید و منحصر به فرد فیلم های اخیرش قابل ستایش است.
این میل و عزم او به تجربه گرایی خلاقانه در دل ژانر نوار مسیری است که او با «خفه گی» آغاز کرده و حالا در «آشفته گی» با سر سختی ادامه داده و مشخص است در پی دست یافتن به سبکی شخصی در این مدل از سینما است.توجه به فرم البته در آثار گذشته او هم سابقه داشته اما دو دو فیلم اخیرش، کاستن از مایه های ملودراماتیک متن و کنترل بازی بازیگران و انتخاب این لحن خاص برای اجرا به دغدغه های فرمی او جلوه بیشتر و بهتری داده و جیرانی کارگردان بر جیرانی فیلمنامه نویس برتری یافته.
چند فیلمساز سراغ دارید که درست در اوج موفقیت از کار در یک گونه امتحان پس داده شده ناگهان شهامت چنین تغییر مسیری را یافته و به راهی کاملا طی نشده قدم بگذارند؟
. «آشفته گی» در کارنامه جیرانی و در دوران تازه فیلمسازی او حرکتی رو به جلو است وجوه جذاب بسیاری دارد، از حضور غافلگیر کننده بهرام رادان و بازی تاثیر گذار مهناز افشار -که حذفش از مواد تبلیغاتی فیلم مایه تاسف است- از قاب های به دقت مهندسی شده و چشمگیر مسعود سلامی و اجرای ماهرانه جیرانی و خیلی چیزهای دیگر، اما برای من فراتر از همه این ها، عزم عاشقانه جیرانی به عنوان یک عاشق واقعی سینما و بازیگوشی و تجربه گرایی خلاق او به عنوان فیلمسازی با سابقه و اصطلاحا استخوان خرد کرده است که تحسین برانگیز است
