[quote]یاس، شخصیت منحصر به فردی در فضای رپ ایرانی‌ست. از این جهت که هم اعتراض می‌کند و هم از مرزهای هنجاری رد نمی‌شود، جوری که انگار بندبازی می‌کند، مطلبی درباره او به بهانه زادروزش.[/quote]
مضمون بیشتر ترانه‌های یاس انتقاد و اعتراض به مشکلات و بحران‌های اجتماعی نظیر فقر، اعتیاد، بی‌کاری، جنگ، روسپی‌گری، خودکشی، طلاق و … است. شاید یکی از دلایل عدم دریافت مجوز اکثر کار‌های یاسر همین اعتراضی بودن کارش می‌باشد.
یاس کنسرت‌هایی در شهر‌های مختلف آمریکا همانند لس آنجلس، واشینگتن، لاس وگاس، نیویورک، دیترویت و شیکاگو برگزار نموده است و همچنین به‌عنوان نماینده‌ای از موسیقی رپ فارسی، تجربه‌ی اجرا و شرکت در نشست‌های موسیقایی در راستای معرفی و توسعه‌ی رپ فارسی در برخی از دانشگاه‌های آمریکا، از جمله دانشگاه میشیگان و دانشگاه نیویورک را داشته است. او که فعالیت خود را از دهه ۸۰ آغاز کرد در سال‌هایی که طی کرده پخته‌تر شده و بعضی کنسرت هایش را نیز در خارج از کشور برگزار کرد؛ جایی که جوانان ایرانی مقیم آن کشور‌ها با او درد‌های جامعه را زمزمه می‌کنند.
یاس یک صدای معترض و سرکش است؛ این را می‌توان به گواه کار‌هایی که از او شنیده ایم اذعان کرد. خاصیت موسیقی رپ البته که معترض بودن است، اما کم هستند کسانی که در فضای رپ فعالیت می‌کنند و در باب معضلات و مشکلات، آثارشان را ارائه کنند. کم نیستند خوانندگانی که اینروزها به نام رپ سعی می‌کنند عاشقانه‌ای بخوانند و یا این موسیقی را محملی برای دعوا‌های شخصی کرده‌اند و به یکدیگر در قالب آثارشان فحاشی می‌کنند و این مسئله و ترویج بیش از پیش چنین خوانندگانی موجب شده بسیاری از خانواده‌ها فرزندانشان را از گوش دادن به موسیقی رپ منع کنند در حالی که ذات موسیقی رپ یعنی صدای معترض.
یاس همان‌گونه که از نامش پیداست و خودش می‌گوید به دنبال صلح است و از اتفاقات جامعه و رنجش‌های مردمش می‌گوید و طبیعتا کسی که می‌خواهد از معضلات و نامهربانی‌ها بگوید نمی‌تواند در چارچوب بوروکراسی اداری نهاد‌های صادر کننده مجوز قرار گیرد. هرچند برخی آثار وی که در باب مسائل استراتژیک بود مجوز وزارت ارشاد را گرفت، اما در ادامه او موفق به اخذ مجوز برای آثارش نشد و او نزدیک به یک دهه است که مجوزی برای آثارش نگرفته است. حتی همکاری‌اش برای فیلم بارکد نیز با منع اجازه پخش صدای وی در سینما‌های سراسر کشور مواجهه شد.
در ادامه او برای سریال رقص روی شیشه هم خواند که بعد‌ها از روی نسخه‌های دوم توزیع، این صدا حذف شد و بار دیگر دست‌به‌دست بین مردم و در تلفن‌های همراه چرخید. امروز یاس دیگر دنبال مجوز نیست تا به قول دیگران زیرزمینی بخواند و از داخل همین زیرزمین‌ها برای مردمی که تشنه‌ی شنیدن درد‌های جامعه هستند موسیقی بسازد. اینروزها کمتر کسی است که یاس را نشناسد.
یکی از کار‌های مهم یاس درباره زهرا امیر ابراهیمی بود؛ موسیقی که با هدف فرهنگ‌سازی شکستن سی‌دی‌هایی بود که زندگی این بازیگر تلویزیون را به حراج گذاشته بود. اثری که روی مردم تاثیر داشت و برای فروکش کردن آن موج از بی‌اخلاقی در جامعه کمکی شایان بود.
او، اما در ادامه آثار ماندگار دیگری را نیز به مخاطبانش هدیه داد. از کار “پیاده میشم” در باب دختران خیابانی و تن‌فروشی‌های اجباری تا اثر “از چی بگم” دختران شین آباد که هنوز هم با شنیدن آن دل مخاطبان از شنیدن این حقیقت تلخ به درد می‌آید.
نامه‌ای به فرزند با مضمون بی مهری به پدران و مادران در خانه سالمندان از دیگر آثار ماندگار یاس است؛ او همچنین در نقد خواننده‌های پوشالی اثری را با نام سفارشی ساخت که با واکنش برخی خوانندگان تازه واردی که به‌دنبال دست و پا کردن شهرتی برای خود بودند روبه‌رو شد و هجمه‌های بسیاری علیه یاس پس از انتشار این موسیقی شکل گرفت.
[ad id='39844']
