معمولا بازی‌های زامبی محور، آثاری هستند که می‌توان آن‌ها را به راه رفتن روی یک پل شکسته تشبیه کرد. این گفته بدین معنا است که یک استودیو بازیسازی با ساخت یک بازی زامبی محور، یا موفق می‌شود یا اینکه شکست می‌خورد و معمولا حد وسط برای این دسته از بازی‌ها تعریف نشده است. در نسل‌های مختلف بازی‌های ویدیویی، بازی‌های زامبی محور متعددی روانه بازار شده‌اند که اگر به آن‌ها نگاه کنیم، می‌بینیم که تعدادی از آن‌ها جزو مجموعه‌های رده بالا و محبوب به‌حساب می‌آیند و تعدادی دیگر، صرفا بازی‌های وقت پر کن هستند که پس از چند ساعت بازی کردن، از آن‌ها خسته می‌شوید. نسخه اول بازی State of Decay در سال ۲۰۱۳ روی پلتفرم‌های نسل هفتمی عرضه شد تا شاهد یک بازی زامبی محور آخرالزمانی باشیم. اثری که توانست نظر تعدادی از منتقدها و مخاطبان را به خود جلب کند. در این میان کمتر شخصی فکرش را می‌کرد که شاهد نسخه دوم این بازی باشیم. استودیو آندد لبز (Undead Labs) در جریان کنفرانس خبری مایکروسافت با معرفی بازی State of Decay 2 محتویاتی را نشان‌مان داد که در همان نسخه اول هم حضور داشتند و از همان ابتدا یک ترس بر تن تمامی هواداران افتاد که احتمال دارد نسخه دوم، عملا همان فرمول‌های نسخه اول ولی با شکل و شمایل نسل هشتم باشد. حال State of Decay 2 عرضه شده است و در وصف آن باید بگویم که این بازی با تمام ایده‌های خوبش یک بازی ناامید کننده است.

از حیث داستانی، بازی State of Decay 2 شاید دارای داستان و روایت داستانی باشد اما نباید از آن انتظار زیادی داشت. به‌عبارتی بخش داستانی در State of Decay 2 صرفا همانند بازی‌های استراتژی روی موبایل است! بدین صورت که اگر به سبک و سیاق بازی‌های تلاش برای بقا آشنایی داشته باشید می‌توانید گلیم خود را از آب در بیاورید و مدام به جمع کردن منابع و آیتم‌های مختلف و رشد جامعه خود مشغول شوید و روند بازی و داستان خودتان را در دنیایی پر از زامبی و حوادث دیگر، پیش ببرید. با این‌حال اگر آشنایی با چنین آثاری ندارید، داستان بازی شامل یک سری ماموریت می‌شود که به شما می‌گوید چه کارهایی را باید انجام دهید و به جز این، شاهد داستان خاصی نیستیم. همچنین در بخش شخصیت پردازی نیز، بازی State of Decay 2 دارای تعدادی شخصیت از پیش شخصی سازی شده است که شما در طول بازی می‌توانید یکی از آن‌ها را انتخاب کنید. شخصیت‌های انتخابی برای بازی معمولا به صورت زوج‌های مختلف هستند و هرکدام، داستان مخصوص به خودشان را دارند. البته داستانی که می‌گویم صرفا یک پاراگراف در مورد ویژگی‌های شخصیتی است و مهم نیست کدام یکی از آن‌ها را انتخاب می‌کنید، بازی شما را بدون هیچ پیش درآمدی در دل دنیای پر از زامبی قرار می‌دهد.

تیم سازنده به‌راحتی می‌توانست با ارائه یک داستان غنی یا حداقل یک پیش درآمد از هر شخصیت که چگونه در جهان بازی قرار گرفته‌اند، آن را هیجان انگیزتر از چیزی که هستند، نشان دهد. متاسفانه استودیوی آندد لبز در این بخش ضعیف‌تر از گذشته و نسخه پیشین عمل کرده است. در بازی‌های سبک بقا و آخرالزمانی تنها یک هدف اصلی برای شما وجود دارد و آن هم زنده ماندن است. به هر قیمتی که شده باید زنده بمانید و روزگار خود را در این دنیای وحشی و بی‌رحم سپری کنید. حال زنده ماندن در دنیای آخرالزمانی تنها به خوردن غذا و آب و موارد این چنینی ختم نمی‌شود. برای اینکه زنده بمانید، نیاز به خانه، آب، برق و سوخت دارید و از طرفی باید مدام انبار آذوقه خود را پر نگه دارید و با ارتقای بخش‌های مختلف پایگاه‌تان، زنده‌ بمانید. البته در این میان خطراتی هم وجود دارند؛ برای مثال حمله ناگهانی زامبی‌ها که خب باید برای این اتفاقات نیز آماده باشید. از آن جایی که بازی State of Decay 2 یک بازی شبیه ساز است، سازنده باید تمامی موارد ذکر شده را در آن به بهترین شکل ممکن رعایت کرده باشد تا بتوانید یک تجربه غنی و صد البته طولانی مدت کسب کنید.

بازی State of Decay 2 به‌خوبی هرچه تمام‌تر این موارد را رعایت کرده است. زمانی که خود را در جهان State of Decay 2 پیدا می‌کنید، باید به دنبال آذوقه و پیدا کردن افرادی باشید که همانند شما نجات یافته‌اند و زمانی که آن‌ها را پیدا کردید، باید یک خانه یا پایگاه برای خود پیدا کنید تا بتوانید در آن‌جا زنده بمانید. حال پس از انجام این کار، گیم‌پلی اصلی بازی به‌تصویر کشیده می‌شود که چیزی جز زنده ماندن نیست. پایگاه شما شامل مواردی مهم آب، برق، غذا، مهمات و کیت‌های کمک‌های اولیه می‌شود. به‌عبارتی موارد ذکر شده، نیازمندی‌های شما برای انجام کارهای مختلف در بازی است. فرض کنید در حال مبارزه کردن با زامبی‌ها هستید که شما را گاز می‌گیرند یا بعضی از زامبی‌های دیگر آلوده هستند و شما را آلوده می‌کنند، در این هنگام باید به بخش پزشکی پایگاه خود مراجعه کنید و با ساخت واکسن مورد نظر، خود را درمان کنید. برای انجام این کار نیاز به جعبه کمک‌های اولیه دارید که اگر در پایگاه موجود نباشد، جدای از وخیم شدن شرایط حالی اعضای تیم‌تان، پس از گذشت چند ساعت خواهید مرد. از طرفی برای ساخت پادزهرهای قوی‌تر یا دائمی، باید بخش‌های مختلف پایگاه خود را ارتقا دهید. شاید با خود فکر کنید که خب پایگاه ساخته شد و تمامی کارهای مربوطه را انجام دادیم پس در امان هستیم و بازی چالش دیگری ندارد.

درواقع دنیای ساخت و ساز بازی State of Decay 2 فقط به همین موارد ختم نمی‌شود و باید بخش‌های مختلفی نظیر باغچه (برای کشاورزی و کاشت غذا) و پایگاه برق و موارد این چنینی را بسازید که اگر پایگاه‌تان جای کافی نداشته باشد، باید به سراغ گرفتن پایگاه‌های وسیع‌تر بروید که خود چالش سختی است. از طرفی دنیای State of Decay 2 مملو از فروشگاه‌ و انبارهای مختلف است که با آزادسازی، می‌توانید آن‌ها را از آن خود کنید و پیش نیازهای پایگاه اصلی را افزایش دهید. البته در این میان یک نکته را بگویم که برای آزادسازی فروشگاه‌ها، انبارها و درکل، مکان‌های بازی State of Decay 2، نیاز به یک پوینت ویژه دارید که این پوینت از انجام مراحل داخل بازی و کشتن دشمنان به‌دست می‌آید. مراحل بازی نیز صرفا شامل ماموریت‌هایی نظیر پیدا کردن بازمانده‌ها، یا گرفتن یک مکان خاص است و آن چنان تنوعی در آن‌ها دیده نمی‌شود. درکنار تمامی موارد حائز اهمیت برای زنده‌ماندن در بازی State of Decay 2، باید به پیدا کردن بازمانده‌های بیشتر و مدیریت آن‌ها نیز اشاره کنم. هرچقدر افراد بیشتری را به تیم خود اضافه کنید، قطعا در حمله‌هایی که به پایگاه‌تان می‌شود، موفق‌تر خواهید بود اما چالش شما بیشتر می‌شود زیرا باید همه‌ی آن‌ها را مدیریت کنید. مدیریت شخصیت‌ها هم بدین شکل است که همیشه حواس‌تان باشد که چه چیزی می‌خواهند و درخواست‌های‌شان را در سریع‌ترین زمان ممکن انجام دهید که اگر این کار را انجام ندهید، از پایگاه شما خواهند رفت و دیگر بر نمی‌گردند.

سیستم مبارزات بازی State of Decay 2 نیز با تمام سادگی‌اش، جذاب است و شما را سرگرم خواهد کرد. در این میان یک نکته بسیار مهم وجود دارد و آن هم این است که State of Decay 2 اثری است که باید آن را با سایر بازیکنان تجربه کنید و یک بازی مشارکتی به‌حساب می‌آید اما سیستم Matchmaking بازی به شکلی است که عملا دست شما از جامعه کاربری بازی کوتاه است و بسیار محدود شده‌اید. سیستم Matchmaking بازی بدین شکل است که شما دو راه برای بازی کردن با سایر بازیکن‌ها دارید؛ اولین راه این است که یک پارتی خصوصی بسازید و اشخاصی را که در لیست دوستان‌تان قرار دارند، دعوت کنید. دومین حالت بدین شکل است که یک پارتی عمومی بسازید و بگذارید هرکدام از دوستان‌تان که خواست، به بازی شما متصل شود! به‌عبارتی اگر جزو آن دسته از افرادی باشید که در لیست دوستان‌تان شخصی را برای بازی کردن ندارید، باید بگویم که عملا در State of Decay 2 تنها خواهید ماند. مورد بعدی که نقاط قوت گیم‌پلی بازی را تحت‌شعاع قرار می‌دهد، تکراری شدن محیط و ماموریت‌هایی است که انجام می‌دهید. درست است که بازی ۳۰ دلار بیشتر قیمت ندارد اما با اثری طرف هستیم که گشت و گذار در محیط، مهم‌ترین ویژگی آن به‌حساب می‌آید و اگر محیط بازی نتواند شما را در طولانی مدت سرگرم کند، بازی مورد نظر صرفا یک شکست خواهد بود.

تمامی مشکلات بازی زمانی تیر خلاص را به شما می‌زنند که وارد بخش گرافیک و طراحی‌های State of Decay 2 می‌شویم. نمایش‌های اولیه بازی State of Decay 2 نوید یک اثر گرافیکی را می‌داد که کیفیت بافت‌های خوبی دارد اما چیزی که در حال حاضر در دسترس مخاطبان قرار دارد، یک بازی دانگرید شده در گرافیک است. کیفیت بافت‌ها، طراحی شخصیت‌ها، نحوه صحبت کردن‌شان و تعامل‌شان با یکدیگر بسیار معمولی طراحی شده است. همچنین بازی دارای باگ‌های متعددی است که خودشان را زمانی نشان می‌دهند که بازی را به صورت مشارکتی تجربه می‌کنید. با این حال تیم سازنده در نورپردازی‌های بازی کار خود را به بهترین شکل ممکن انجام داده است و در جریان طلوع و غروب بازی، شاهد نورپردازی‌های خوبی هستیم.

موسیقی و صداگذاری‌های بازی نیز در سطح خوبی قرار دارند. در طول بازی یک اتمسفر خاص و ترسناک بر آن حاکم است که خب در شب این اتمسفر روی واقعی خودش را نشان می‌دهد؛ جایی که زامبی‌ها وحشی‌تر از قبل هستند و آسیب جدی‌تری را می‌توانند به شما وارد کنند. با تمام این تفاسیر، بازی State of Decay 2 اثری است که به‌ٌصورت تنها نمی‌تواند شما را راضی نگه دارد و اگر با دوستان‌تان آن را تجربه کنید هم پس از مدتی برای شما خسته کننده خواهد شد. با این حال امیدواریم در آینده استودیو آندد لبز با انتشار محتویات بیشتر، این بازی را سرگرم کننده‌تر از چیزی که هست، در دسترس کاربران قرار بدهد