شاید پیش از جشنواره به سادگی قابل پیش بینی نبود: اما آن چه در جشنواره فجر ۳۷ از نوید محمدزاده بیشتر در یاد می ماند، حضور او در “سرخ پوست” است. پیش از این، فریدون جیرانی این نکته را دریافت که یکی از ویژگی های برجسته بازی محمدزاده، نه تنها فن بیان و قدرت صدایش، که همچنین تأثیرگذاری نگاه اوست. حالا، جاویدی در “سرخ پوست” به شکل پیچیده تری از قدرت نگاه محمدزاده استفاده کرده است. آن چه در بازی محمدزاده در “خفه گی” به چشم می آمد، تهدیدآمیز بودن نگاه او بود. اما در “سرخ پوست”، او موفق می شود احساسات مختلفی را، به شکلی پیچیده تر از “خفه گی”، از طریق نگاهش و با کمترین استفاده از کلام به تماشاگر منتقل کند. نعمت، شخصیت اصلی “سرخ پوست”، باید مقتدر، جاه طلب، با رگه هایی از انسان دوستی و دارای احساسی پنهانی نسبت به شخصیت زن ماجرا باشد. .
نکته ای که کار بازیگر را برای ایفای این نقش سخت تر می کرد، این بود که، در بسیاری از سکانس ها، برخی از این احساسات باید به طور همزمان به تماشاگر منتقل شوند. شاید برای فیلمساز و بازیگر راحت تر بود که دیالوگ هایی بیانگر در فیلمنامه گنجانده شود اما جاویدی به قدرت بازیگری محمدزاده اعتماد کرده و محمدزاده هم به خوبی از پس این کار برآمده است. “سرخ پوست”، پیش از هر چیز، به یاد ما می آورد که بخش هایی از قدرت بازیگری نوید محمدزاده هنوز کشف نشده است
[ad id='39844']
