[quote]لباس شخصی ایدئولوژیک‌تر از ماجرای نیمروز است. برخلاف آن فیلم، به نیروی «دشمن» نزدیک می‌شود، وارد بازجویی‌های خشن می‌شود و آدم‌ها مستقیماً رو به دوریبن عقایدشان را به زبان می‌آورند. هر حمله هوایی عراق و هر شکست در جنگ، حاکی از این است که باید هرچه زودتر خائن داخلی را کشف کرد و در یک کلام فیلم در بازگشت به تاریخ می‌گوید باید صریح و قاطع و فراقانونی عمل می‌شد که شد.[/quote]
در همین دو روزی که جشنواره شروع شده با یک جستجوی ساده اینترنتی می‌توان دید که عده‌ای لباس شخصی را «ماجرای نیمروز ۳» لقب داده‌اند و عده‌ای دیگر آن را «دیدن این فیلم جرم است»ی دیگر خوانده‌اند. ظاهرا از همان ابتدا مشخص است که فیلمی جنجالی ساخته شده است. اما ابتدا مختصری درباره حزب توده و چیستی آن و شرح ساده و البته مختصر این پرونده: حزب توده مهرماه سال ۱۳۲۰ تاسیس شد. بعد از سقوط رضاشاه ناشی از اشغال ایران به دست متفقین، زندانیان سیاسی هم آزاد شدند.
تعدادی از زندانیان مارکسیست معروف به گروه پنجاه‌وسه‌نفر این حزب را تاسیس کردند در سال ۱۳۲۷ حزب توده غیرقانونی اعلام شد و وقایع منجر به کودتای ۲۸ مرداد حسابی حزب را بدنام کرد. بعد‌ها کیانوری و سایر رهبران ریز و درشت حزب دستگیر شدند و حزب توده به کل متلاشی شد. لباس شخصی داستان این دستگیری است، البته باز هم از دریچه دید نیروهای امنیتی.
داستان یک سال بعد از داستان ماجرای نیمروز می‌گذرد و باز با یک گروه اطلاعاتی مواجهیم. اینجا هم محور داستان ماموری است که تک‌رو و تند عمل می‌کند. اینجا هم رییسی داریم که نفوذ خاصی روی تیمش ندارد و بیشتر رییس مکتبی آن‌هاست تا فرمانده اطلاعاتی. یک فرمانده نامسلط و منفعل و یک زیردست فاعل و کنشگر. اینجا هم وقتی کار گره می‌خورد سراغ نیروی زبده‌تری می‌روند که در جبهه حضور دارد و او را برمی‌گردانند. حتی اتاق تیم امنیتی همان اتاق تیم ماجرای نیمروز است و مشابه شماتیک تحت تعقیب‌های همان فیلم روی دیوار است. با این فرق که کار به وضوح با تیم آماتوری پیش رفته. بازیگران برخلاف فیلم مورد مقایسه، هیچ‌کدام شناخته‌شده نیستند. برای تماشاگر هم سمپاتیک نیستند (شاید فقط یاسر برای بعضی از تماشاگرها سمپاتیک باشد) شگرد فیلمبرداری آن فیلم هم مورد استفاده قرار نگرفته و دوربین پشت شاخ و برگ و کرکره و پرده و ماشین‌ها مخفی نیست و همین مساله باعث شده بیشتر فضای بیرون بازسازی شود و حتما تولید پرخرج‌تری هم در پی داشته. حتی در یک صحنه خیابان انقلاب سال ۱۳۶۱ بازسازی شده است. که البته بازسازی چندان موفقی هم نیست و توی ذوق می‌زند.
[ad id='39844']
