سیمرغ پلاس پس از پایان فیلم پست و در هنگام مشاهده‌ی تیتراژ پایانی، متوجه می‌شویم که نام مریل استریپ بالاتر از نام تام هنکس نوشته شده است. باید هم همین‌گونه باشد. مریل استریپ بازیگری توانا و ستاره‌ایی بزرگ همانند تام هنکس (شاید هم بهتر از او) است. شخصیت استریپ در این فیلم فردی است که مهمترین نقش را در برملا کردن نامه‌های محرمانه پنتاگون در روزنامه‌ی واشینگتن پست، دارد. همچنین این تیتراژ را می‌توان طعنه‌ایی به رسوایی‌های اخلاقی اخیری که در دنیای هالیوود اتفاق افتاده و اخبار آن چند وقتی است بر سر زبان‌ها می‌گردد، دانست. طعنه‌ایی که نشان می‌دهد چرا نقش زنان در دنیای کسب و کار به حاشیه رانده می‌شود و این‌که ارزش آن‌ها به همان اندازه‌ی همکاران مردشان مهم است.
اگر چه این مفهوم سال‌هاست که مطرح می‌شود، ولی اکران فیلم پست (“The Post”) نمی‌توانست زمان بندی بهتری از زمان حال داشته باشد. داستان درباره‌ی روزنامه نگارانی است که تحت فشار کاخ سفید هستند و زنانی که در محیط‌های کاریشان کم ارزش شمرده شده و گاها تحقیر می‌شوند. فیلم گویا دقیقا برای چنین مفاهیمی که در سال ۲۰۱۷ زیاد مورد بحث قرار گرفته، خلق شده است. اثری که توسط کارگردان بزرگ سینما، استیون اسپیلبرگ ، در کنار بازی فوق‌العاده ی دو کارکشته‌ی هالیوودی، تام هنکس و مریل استریپ، آفریده شده است.
در ابتدا که ایده‌ی ساخت فیلم پست به استودیوهای فیلمسازی مطرح شد، همگی بر این عقیده بودند که داستان فیلم، روایتی مشابه فیلم “تمام مردان رییس جمهور” (با بازی فوق‌العاده‌ی رابرت ردفورد و داستین هافمن) می‌باشد. داستان فیلم یک سال پس از واقعه ی بزرگ رسوایی‌ایی در آمریکا اتفاق می‌افتد (رسوایی معروف به Watergate Scandal در اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی) می‌باشد . دو همکار روزنامه نگار، کاترین گراهام (استریپ) و بن برادل (هنکس)، مجبور به تصمیم گیری‌ایی درباره‌ی کاری هستند که ممکن است دنیا را تغییر دهد. این که مدارک محرمانه‌ی دولت (پنتاگون) را پخش کنند یا نه. مدارک و نامه‌هایی از وزارت دفاع آمریکا درباره‌ی دخالت چند ساله‌ی آمریکا در ویتنام در حالی که دولت تمامی اتهامات را رد کرده بود. نیویورک تایمز در ابتدا به این مدارک دست پیدا کرد ولی دولت نیکسون شکایتی را علیه تایمز برای جلوگیری از انتشار این مدارک مطرح کرد و واشینگتن پست هم از این شرایط سواستفاده کرده تا بتواند ردی از خود در تاریخ به جا بگذارد.
لحظه ی سرنوشت ساز فرا رسیده بود. گراهام سعی داشت تا سهم بیشتری از واشینگتن پست را ازآن خود کند. بندی در قرارداد او با سرمایداران آمده بود که اگر در اولین هفته ی چاپ پست (زیر نظر گراهام)، مطالب او باعث دردسر جدیدی برای کمپانی شود، او از کارش عزل گردد. کاری که دولت در آن زمان با تایمز کرد، ممکن برای پست هم اتفاق بیفتد و از آن‌ها شکایت شود. تصمیم با گراهام بود. تصمیم او ممکن بود به قیمت اخراج کارکنان و با حتی به فراموشی سپرده شدن نام واشینگتن پست گردد.
مشکل دیگر آن بود که بعضی از مشاوران همانند آرتور پارسون به گراهام ایمان نداشتند و قبول نمی‌کردند که او بتواند کمپانی را با موفقیت اداره کند. در جلسات با گراهام بحث و جدل داشتند و به او بی احترامی میکردند، همه ی تصمیمات او را زیر سوال میبردند ولی گراهام پا پس نمیکشید. بحث و جدل میان گراهام و پارسون همانطور که در فیلم نشان داده می‌شود، نشان از قدرت بالای گراهام در مدیریت واشینگتن پست است که طعنه‌ایی به تبعیض جنسیتی این کمپانی است. حتی اگر بخشی از این رویدادهایی که اسپیلبرگ به تصویر کشیده درست باشد، نقش گراهام که چگونه برای آزادی رسانه جنگید و همچنین پایه‌گذار نشر یکی از مهمترین خبرهای جنجالی قرن بیستم بوده است، دست کم گرفته شده و در تاریخ اشاره‌ی زیادی به آن نشده است. (در فیلم “همه‌ی مردان رییس جمهور“، حتی یک بار هم نامی از گراهام برده نشده است)
فیلم پست (The Post)” در مقام مقایسه در کنار فیلم “افشاگر (Spotlight)“، قرار می‌گیرد. هر دو فیلم به نحوی نشان می‌دهند که چگونه روزنامه نگاران از فساد از ریشه در دولت می‌نالند (جاش سینگر (Josh Singer) نویسنده‌ی هر دو فیلم می‌باشد). ولی شیوه‌ی به تصویر کشیدن اسپیلبرگ با تام مکارتی (Tom McCarthy)، کارگردان “افشاگر“، متفاوت است. از نگاه هنری و زیبایی شناختی فیلم مکارتی به قدری ضعیف است که پس از آن که او نامزد دریافت جایزه اسکار شد، بسیاری مخالف این امر بودند. در مقابل اسپیلبرگ دوباره با قدرت هنریش همه را مسحور خود کرد. حرکت دائمی و زاویه‌های فیلمبرداری دوربین، صداگذاری‌های بی نظیر همگی در کنار هم قدرت این کارگردان سه اسکاره هالیوود را به رخ می‌کشند. صحنه‌ی ابتدایی فیلم صدای رگبار مسلسل در جنگل‌های ویتنام، صدای چرخش پره‌های هلیکوپتر در مقر فرماندهی و صدای ماشین تحریر مردی که در پس‌زمینه داستانی را روایت می‌کند، شروعی به یادماندنی (همانند شروع فیلم “نجات سرجوخه رایان“) ایجاد کرده است.
بعد از دو فیلم لینکولن (Lincoln) و پل جاسوسان (Bridge of Spies)، “پست” شاید پایان سه گانه‌ایی عجیب از اسپیلبرگ باشد، او از درسهایی از تاریخ استفاده کرد تا بتواند ارزش‌های آمریکای مدرن را به تصویر بکشد. در اوایل شروع کارش، اسپیلبرگ به ساخت فیلم‌های با قهرمانانی عجیب و بزرگ، دایناسورهای قاتل، نازی های ضرب خورده در کنار آروارهای کوسه، پرداخت. همانطور که سن او بالاتر رفت، علاقه‌ی او به ساخت فیلم‌های درباره‌ی قهرمانان زندگی روزمره که چگونه همه‌ی معادلات را بر هم میزنند و سنت شکنی می‌کنند تا به هدفشان برسند، بیشتر شد. منتقدان پیام او را روان و لحن او را تأمل برانگیز می‌دانند. تمام آنچه درباره‌ی فیلم پست می‌توان گفت، آن است که این فیلم اثری بود که باید به تصویر در می‌آمد و دیدن نام مریل استریپ به عنوان نام بازیگر اول در پایان فیلم، در میان این حوادث عجیبی که اخیرا اتفاق افتاده، باعث خوشحالی می‌شود.
