سلام سینما – خلاصه داستان فیلم مادری: فیلم سینمایی مادری مضمونی اجتماعی، خانوادگی و فضایی زنانه دارد و پر از حس های زیبای زنانه است. رقیه توکلی (کارگردان) درباره مادری می گوید: با این که این فیلم یک اثر کاملاً زنانه محسوب می شود اما من هیچ گاه دیدگاه فمینیستی نداشته ام و اصولاً از این نوع دیدگاه به شدت بیزار هستم. اتفاقاً در فیلم من مردان بسیار خوبی حضور دارند و من تفاوتی میان دو جنس مرد و زن در فیلمنامه ام قائل نشده ام توکلی درباره انتخاب عنوان “مادری” برای این فیلم اظهار کرد: مادری را از این جهت برای فیلم انتخاب کردم که یکی از این دو خواهر مجبور میشود برای فرزند خواهرش مادری کند و خاله‌ای دارند که او نیز برای آن‌ها مادری کرده است. فیلم مادری روایتگر ایستادگی دو خواهر است است که به تنهایی در شهر یزد باهم زندگی می کنند و این دو خواهر در برابر تمامی مشکلاتی که در سر راهشان قرار می گیرد مقاومت و ایستادگی کرده و همواره حرکتی رو به جلو دارند و…
محصول: ایران
موضوع: اجتماعی
نویسنده و کارگردان: رقیه توکلی (متولد ۱۳۶۴ یزد، وی در حال حاضر در انجمن سینمای جوانان شهر یزد به عنوان مدرس سینما مشغول به تدریس است. وی تاکنون نزدیک به ۳۰ فیلم کوتاه مستند و داستانی را کارگردانی کرده و در ده ها جشنواره داخلی و خارجی برنده جوایز متعددی شده است.)
تهیه کننده: سیاوش حقیقی
با هنرنمایی: نازنین بیاتی، هانیه توسلی، مریم بوبانی، ملیسا ذاکری، آنا زارع، سجاد اسماعیلی، با حضور هومن سیدی و
با سلام و عرض ادب و وقت بخیر در خدمتتان هستم با نقدی دیگر از سری نقد های کتاب اول اینبار با محوریت جشنواره سی و پنج و یکی از فیلم های حاضر در این جشنواره که به نام مادری میباشد با من مهیار محمد ملکی و نقد فیلم مادری همراه باشید
مادری را میتوان یک رویداد تلخ و غمناک برای جشنواره سی و پنج قلمداد کرد باید قویا عرض کنم که نمیتوان فیلمساز بود اگر و تنها اگر قواعد سینما را بلد باشی چیزی که رقیه توکلی از ان کمترین سهم را دارد
مادری فیلمیست که به گفته رقیه توکلی قرار است زنانگی و دغدغه این جامعه را مطرح کند بی انکه تفکرات فمینیستی درش گنجانده شده باشد اما سوال اینجاست ؟
ایا فیلم تا این حد جدی است ؟
پاسخ مسلما منفیست مادری فیلمی به شدت عقب افتاده و ماقبل سینما میباشد چرا که توکلی از سینما فقط حرکت دوربین را میداند که انهم گاها بی حساب کتاب و بدون جذابیت است میخواهم اینطور عرض کنم ضعف بزرگ مادری در بحث فیلمنامه است
فیلمنامه به طور جد فاقد بحث موضوعیست فضای اصلی قصه حول ارتباطات اشخاص و ماجراهای فی مابین ان ها میگذرد
موضوعی که در سینمای کم هزینه امروز بارها و بارها تکرار میگردد اما باید دید که ایا همین پروژه های کم هزینه میتوانند به درستی موضوع در نظر گرفته شده خود را در چارچوب بحث داستانی طرح و تفسیر کنند
به عبارتی کاری که خانم توکلی کرده است در بهترین حالت کد هایی است که هیچ وقت در دل قصه رمزگشایی یا تفسیر نمیگردند
کد هایی مثل خیانت یا سرطان یا حتی مادری
فیلم را میتوان به دو بخش تقسیم کرد بخش اول تا قبل دقیقه شصت میباشد خب تا قبل دقیقه شصت چه اتفاقی میافتد ؟
نوا و گلنار دو خواهر قصه ما هستند که قصه با محوریت این دو جلو میرود دغدغه نوا چیه ؟نوا عاشق پسری به اسم کاوه است
حالا دغدغه گلنار چیه ؟
گلنار از همسرش که عاشقش است میخواهد,جدا شود
اساسا ضعف بزرگ فیلمنامه در زمینه شخصیت پردازی همینجا معلوم میشود که ما توی این زمان شصت دقیقه که به این موضوع اختصاص پیدا کرده است
نه از نوا (نازنین بیاتی)و نه از گلنار (هانیه توسلی )چیزی نمیفهمیم فیلم پر شده از پلان های زاید و اضافی که نه داستان و نه شخصیت پردازی در انها وجود دارد فقط هستند تا زمان فیلم پر شود
به حدی روابط این دو خواهر در نیامده است که وقتی ما با معضلات دو خواهر به شکل کد وار مواجه میشویم در بهترین حالت به جای همذات پنداری لبخند بر لب میاوریم و یا از سر بی حوصلگی به ساعت خود خیره میشویم ؟
به عبارتی تا دقیقه شصت بازیگران میانو میرن بی انکه به ما قصه بدهند و از طرفی چون قصه نیست قاب بندی ها پلان ها همه بی ربط میباشد
از دقیقه شصت به بعد نوا در میابد که دوستش با کاوه روی هم ریخته است اینجا یک تکان و جا خوردگی مخاطب را تا حدی شاهد هستیم اما همین موضوع نصفه و نیمه هم رقیه توکلی در مقام فیلمنامه نویس خوب پرداخت نمیکند و به یک باره رها میکند بدین معنا که نوا بی انکه اسیبی از این موضوع در وجوه شخصیتی اش شاهد باشیم به ادامه زندگی خود میپردازد
موضوع دیگری که به شدت بدنه فیلم مادری را دچار اسیب کرده است جامپ کات های پیاپی است یعنی ما بی انکه بتوانیم از چند و چون پلان ها سر در بیاریم شاهد پرش های تصویری مبهم و غیر قابل فهم
هستیم
ساده تر
ش سکانس ها به درستی پرداخت و تفسیر نمیگردند
کد دیگری که در دقایق پایانی فیلم به ما میدهد ماجرای سرطان گلنار است که به دلیل عدم شخصیت پردازی مناسب گلنار این موضوع همانند بقیه موضوعات به شدت کم اهمیت جلوه میکند
فیلم بی انکه به دنبال رسالت معنایی خاصی باشد تمرکز خاصی بر حضور کودکان خردسال و ارتباط انها بایکدیگر دارد این در حالیست که تمامی پلان های از این قبیل به هیچ عنوان دخل و تصرفی در پیشبرد بخش داستانی کار ندارند تعدد این پلان ها به حدیست که علیرغم وجوه معنایی به بخش پاره پاره و غیر قابل فهم داستانی اسیب وارد کرده اند نمونه اش مکالمه دختر و پسر خردسال در حیاط خانه و شوخی کلامی انها درست زمانیست که ما مرگ گلنار و مراسم ختمش را شاهد هستیم ریتم کار را میاندازد
نکته پایانی اینکه چرا یزد ؟
پاسخ این سوال هیچ وقت معلوم نمیشود
جمع بندی نهایی ：
سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر اینبار میزبان فیلمیست که نه در داستان و نه در شخصیت پردازی حرفی برای گفتن ندارد اینکار به شدت عقب افتاده و ماقبل سینما میباشد هر چه هست ورود و خروج بازیگران و تعامل انها همانند رکورد دوربینی از فیلم های خانوادگی افراد است که در خوشبینانه ترین حالت شاید یک مستند کسل اور باشد
