نقد بررسی بازی فوتبال Legendary Eleven (افسانه یازده)

به طور کلی Legendary Eleven دارای دو حالت مختلف است. در حالی که نبود حالت آنلاین به شدت حس می‌شود در بخش Championship می‌توانید در مجموع به ۳۶ تیم بین‌المللی و کلاسیک دسترسی پیدا کنید. کلاسیک از این جهت که تیم‌های موجود در این بازی فوتبال، همگی مربوط به دوران دهه ۷۰ تا ۹۰ میلادی می‌شوند و در نتیجه از ظاهر هیپی فوتبالیست‌ها گرفته تا تعداد تیم‌ها با محدودیت‌هایی روبه‌رو هستیم. حالت Championship به‌طور کلی بازیکنان را در انتخاب تیم به دلیل دسته‌بندی براساس جام‌های قاره‌های مختلف، محدود می‌کند و در نتیجه تنها می‌توانید با ورود به جام‌جهانی، تیم مورد نظرتان را آزادانه انتخاب کنید. البته باید توجه داشت که با یک بازی ۶۰ دلاری طرف نیستیم و این بازی تنها ۱۰ دلار قیمت دارد و از همین جهت نیز به بررسی ساخته Eclipse Games پرداخته‌ایم. با این حال، همواره در زمان انجام این بازی احساس برخی کمبود‌ها را در گیم‌پلی می‌کنید. وجود سوپر شوت‌ها مهم‌ترین تفاوت Legendary Eleven نسبت به سایر بازی‌های فوتبال است؛ با نزدیک شدن به دروازه حریف می‌توانید شوت خود را شارژ کنید و ضربه‌ای نمایشی و فوق‌العاده را به گوشه‌ی دروازه بزنید. مکانیک بازی براساس پاسکاری و شوت نهایی تنظیم شده و باید برای رسیدن به گل، پاس‌کاری را جدی بگیرید. موضوع اینجاست که وجود سوپرشوت‌ها هرچند به زیبایی بازی افزوده، اما از طرفی اهمیت تکنیک یک بازیکن برای زدن گل را کاهش داده است. تنها نیاز بازیکن برای گل زدن، پاسکاری چندباره، جا گذاشتن حریف و یک شوت شارژ شده برای گل زدن است و به‌راحتی در مقابل هوش مصنوعی می‌توانید پیروز رقابت شوید.

متاسفانه در زمان تجربه بازی با باگ‌های عجیب و غریبی روبه‌رو شدیم. گیر کردن توپ در کرنر، ایستادن ناگهانی تمام بازیکنان، کار نکردن دکمه‌ها برای پاسکاری و دریبل کردن یا غیب و ظاهر شدن بازیکنان، تنها بخشی از آزاردهنده‌ترین باگ‌های Legendary Eleven هستند که با وجود سادگی بازی، رخ دادن آنها شدیدا تو ذوق می‌زند. سازندگان همچنین کارت‌هایی را قبل از ورود به بازی در اختیار گیمر می‌گذارند. هر یک از کارت‌ها یا استیکرها دارای ویژگی‌ منحصر به فردی هستند و یکی از خصوصیات تیم را Boost می‌کنند. آسانی پاس دادن، افزایش سرعت بازیکنان، دریبل آسان‌تر، شارژ سریع توپ و در مجموع ۳۲ استیکر در دسترس بازی یکی از استراتژی‌هایی هستند که به عنوان بازیکن باید با توجه به اهداف و سبک گیم‌پلی خود انتخاب کنید. از طرفی سازندگان برای اینکه بازیکنان را به انجام جام‌های قاره‌ها ترغیب کنند، بسیاری از این استیکرها را منوط به پیروزی در جام‌ها با تیمی خاص کرده‌اند و در نتیجه برای داشتن تجربه‌ای کامل و با توجه به اهداف خود باید رقابت‌های Championship را برای آزاد کردن استیکرها انجام دهید.

گیم‌پلی بازی Legendary Eleven با وجود حالت دوستانه و جام‌های مختلف، برای یک بازی ۱۰ دلاری جذاب است، اما به نظر نمی‌رسد که Legendary Eleven با ایرادهای گاه و بی‌گاه و بعضا اعصاب خردکنی که دارد، در طولانی مدت با توجه به حضور بازی‌هایی نظیر فیفا در نینتندو سوییچ، قادر به سرگرم کردن بازیکنان باشد. به ویژه حالت دوستانه به لطف جوی‌کان‌ها، امکان رقابتی آسان و سریع را به بازیکنان می‌دهد. بی‌شک این خصوصیت نینتندو سوییچ، عاملی برتر و مهم برای دسترسی سریع‌بازیکنان به یک بازی رقابتی است و مسلما اگر ایرادها را فاکتور بگیریم، بازیکنان از تجربه دونفره Legandary Eleven لذت خواهند برد.

اما حال و هوای بازی‌های آرکید و قدیمی در جای جای ساخته Eclipse حس می‌شود. تیم ۸ تا ۱۰ نفره سازندگان به نظر نمی‌رسد که آنچنان روی گرافیک بازی تمرکز کرده باشند و به ویژه از لحاظ فنی ایرادات کاملا مشهودی دیده می‌شود، پرواز ناگهانی و غیب و ظاهر شدن توپ تنها یکی از ایرادات عجیبی است که در زمان تجربه Legendary Eleven با آن روبه‌رو می‌شوید و در طولانی مدت بی‌شک این ایرادات بیشتر توجه‌تان را جلب می‌کند. در لجندری ایلون به هیچ عنوان نباید به دنبال منطق فوتبالی باشید و از توپ‌گیری عجیب حریف یا حتی خودتان گرفته تا رد شدن از روی توپ بدون گرفتن آن، تنها بخشی از عجایبی است که با آن روبه‌رو خواهید شد. اما زمانی که بحث سوپرشوت‌ها می‌شود، کاملا شانس است که برای توپ‌گیری یا عدم موفقیت، باید شما را یاری کند. از طرفی از کنترلرها گرفته تا نحوه چیدن تیم، همگی با محدودیت‌هایی همراه است. یکی از آزاردهنده‌ترین ایراداتی که می‌توانیم به بازی بگیریم، نبود انتخاب نوع و رنگ لباس برای تیم‌ها است؛ متاسفانه زمانی که دو تیم فرضا آرژانتین و آلمان در حالت دوستانه به مصاف یکدیگر می‌روند، به ندرت می‌توانید بازیکن خودتان را از حریف تشخیص دهید و این موضوع لذت بازی را از بین می‌برد. از طرفی سوپر شوت‌ها انیمیشن‌های خیلی محدودی دارند و سازوکار مشخصی برای گرفتن توپ یا تکل‌های صحیح اعمال نشده است. در نتیجه هربار باید به شانس خود امیدوار باشید تا بتوانید با تکلی درست، توپ را به دست بیاورید. 

در زمینه انیمیشن‌ها نیز تمام بازیکنان چهره‌ی یکسانی دارند و تنها رنگ آنها یا مدل ریش و مو آنها تغییر می‌کند، البته با توجه به قیمت بازی و مستقل بودن این اثر، می‌توانیم از این‌چنین موضوعاتی صرف‌نظر کنیم و خرده نگیریم. خوشبختانه سازندگان شرایط آب‌وهوایی متفاوت از بارانی گرفته تا استادیومی برفی را در بازی گنجانده‌اند. هرچند تغییر شرایط آب و هوا تغییری در گیم‌پلی ایجاد نمی‌کند، و صرفا از لحاظ بصری به تکراری نشدن بازی کمک می‌کند. باید گفت که Legandary Eleven راه زیادی تا تبدیل شدن به یک بازی مستقل خوب و با ایراد کم دارد و به نظر می‌رسد که به دلیل جام‌جهانی در انتشار این بازی عجله‌ای صورت گرفته است.

Legendary Eleven محصولی است که هنوز راهی طولانی برای تبدیل شدن به یک بازی بدون باگ دارد و متاسفانه سازندگان در ارائه تجربه‌ای پایدار و بی‌مشکل موفق نبوده‌اند. هرچند سوپرشارژها جذابیت خاصی را به بازی داده‌اند، اما متاسفانه گیم‌پلی هنوز هم با مشکلات فراوانی رو‌به‌رو است که حتی مانع ادامه بازی می‌شود. با این حال، تجربه Legendary Eleven تنها با نکات منفی همراه نیست و وجود یک بازی ۱۰ دلاری با المان‌های آرکید فرصت خوبی برای افرادی است که به دنبال یک فوتبال جمع‌وجور می‌گردند تا برای ساعتی درگیر رقابت‌های نفس‌گیر شوند. با این حال، باید گفت که Legendary Eleven در طولانی‌ مدت بدون شک بسیاری از فوتبال دوستان را راضی نمی‌کند و تنها برای افرادی که آن‌چنان درگیر فوتبال و بازی‌های حرفه‌ای نظیر فیفا یا PES نیستند، مناسب است.