[quote]با بررسی فیلم ورزشی سونامی اولین فیلم میلاد صدر عاملی در سینمای ایران خدمت شما عزیزان هستیم با ما همراه باشید[/quote]
سونامی از نظر فنی پخته‌تر از آن است که اولین ساخته کارگردانش باشد و مشخص است صدرعاملی که پیش‌تر کارگردانی دو مستند ورزشی را به عهده داشته است اشراف کاملی بر این ژانر دارد. دکوپاژ و فیلمبرداری سکانس‌های داخلی باشگاه و صحنه‌های تمرین تکواندوکارها و مبارزاتشون تماشایی از آب درآمده.
بهرام رادان و مهرداد صدیقیان هم که تمرینات سختی پشت سر گذاشتند، به خوبی توانستند از پس سکانس‌های مبارزات دو نفره برآیند و بازی قابل قبولی ارائه می‌دهند. علیرضا شجاع نوری نیز باوجود آنکه نقش ویژه‌ای بعنوان یک رهبر ندارد اما با جدیت و کاریزمای ذاتی خود تا حد زیادی نقش را قابل باور می‌سازد. بقیه کاراکترهای فرعی نه بازیگران خوبی برایشان انتخاب شده و نه بازی‌های خوبی از آنها می‌بینیم خصوصا صحنه‌هایی که در فدراسیون می‌گذرد با کلیت فیلم همخوانی ندارد و حتی گاهی کمدی می‌شود. امیرمهدی ژوله و محمدرضا غفاری نیز با وجود تلاششان باری بازی قابل قبول، انتخاب‌های خوبی نیستند و به یکدستی بازیگرها ضربه زدند.
مشکل اساسی «سونامی» فیلمنامه آن است. فیلمساز قصد داشته هر دو کاراکتر اصلی خاکستری باشند که تاحدی موفق شده. او خواسته به هر دو به یک میزان حق بدهیم که با تمام وجود بخواهند برنده بازی باشند تا سکانس انتهایی فیلم که یک مبارزه طولانی را به نمایش می‌گذارد به جنگ مرگ و زندگی تبدیل شود. اما شخصیت‌پردازی و روند داستانی او این حس را در تماشاگر ایجاد نمی‌کند. اطلاعاتی که فیلم درباره زندگی شخصی و مشکلات دو شخصیت اصلی می‌دهد نمی‌تواند ما را قانع کند آنها به ته خط رسیدند. در واقع تماشاگر درک نمی‌کند چرا یکی از دو طرف مبارزه برای برنده شدن مستحق‌تر است و دیگری باید فداکاری کند و این فداکاری برایش بی‌معنا می‌شود.
