[quote]با برررس فیلم جدید جواد رضویان در جشنواره ۳۷ فیلم فجر خدمت شما عزیزان هستیم با ما همراه باشید[/quote]
تماشای سیامک انصاری در هیبت یک مداح با گریمی شبیه به محمود کریمی، البته به خودی خود کمیک و خندهدار است اما کمی که پیش میرویم متوجه جدی بودن خود این کاراکتر میشویم که به تبع، رفته رفته فیلم را هم جدی میکند. بعد از گذشت یک سوم ابتدایی فیلم، تماشاگر ناگهان به خودش میآید و میبیند که مدتی است نخندیده و اینطور که از داستان هم برمیآید قرار نیست دیگر چندان بخندد. حالا او در گیر و دار یک داستان اجتماعی و ماجرایی است که یک موقعیت اولیه جالب دارد: یک مداح مذهبی که برخلاف تصور رایجی که از مداحان در جامعه وجود دارد انسان مردمی هم هست، با یک زن خلافکار و شر و شور همراه میشود تا یکی را پیدا کنند و پولی را که باید تا آخر شب تحویل مافیای خلافکاران بدهند را بهدست بیاورند. در این مسیر تناقضات میان این دو و رفتارها و عقاید ضد و نقیضشان، موقعیتهای جالبی را بهوجود میآورد که بدون اینکه بخواهد حرفهای گندهتر از دهان فیلم بزند یا گلدرشت باشد، تفاوتهای اجتماعی را به نمایش میگذارد.
چیزی که در این مسیر کمک شایانی به پی گرفتن داستان میکند و تماشاگری را که از دیدن یک کمدی ناامید شده و تا حدی توی ذوقش خورده که یک فیلم جدی از جواد رضویان میبیند پای فیلم نگه میدارد، شخصیتپردازی زن در وهله اول و سپس قهرمان فیلم است و البته بازی خوب بازیگران در این نقشها. شخصیتها واقعگرایانه پرداخت شدهاند و مشکلاتشان مشکلاتی است که عموم جامعه شاید با آنها سر و کار داشته باشند و بنابراین درکشان برای تماشاگر بسیار راحت است و باورپذیر مینمایند. راحتی کاراکتر زن و پروبازیها و زبانبازیهایش در مواجهه با آدمهای مختلف و مبادی آداب مذهبی و لحن و کلام دیالوگوییاش که توامان هم زنانه است و هم لاتیاش را پر میکند، به مذاق تماشاگر خوش میآید و مظلومیت و درماندگی قهرمان فیلم یعنی حشمت هم به شکل دیگری نظر تماشاگر را به خود جلب میکند. بازی شبنم مقدمی در نقشی که نمونهاش را پیش از این در کارنامه بازیگریاش نداشته بسیار خوب و قابل اعتنا است و کم و بیش تماشاگر را متعجب میکند.
[ad id='39844']