گذر از ۴۰ سالگی، به نظر می رسد سبک بازی حامد بهداد در حال تغییر کردن است. حالا دیگر کمتر خبری از برونگرایی های گاه دلچسب و باورپذیر و گاه اغراق شده سال های گذشته بهداد می بینیم. او از گذشته کنترل شده تر رفتار می کند، بیشتر بر خود مسلط است و، با بخشی از توانایی هایش که در سال های اخیر بیشتر مورد توجه قرار گرفته، راه هایی پیچیده تر برای نمایش درون پرآشوب شخصیت ها پیدا می کند. او هنوز هم بازیگری توانا برای ایفای نقش انسان های عصبی است؛ اما نه به شیوه ای که در سال های گذشته از او انتظار داشتیم. این حرف ها، هرگز به معنای رد شیوه های اغراق شده تر نمایش درونیات آدم ها نیست. اتفاقا بهداد با همان شیوه، در فیلم هایی که به چنین آدم ها و شخصیت هایی نیاز داشتند درخشان ظاهر شد. بحث فقط بر سر تفاوت است، نه ارزشگذاری. اما می توان لااقل یک پیشرفت مهم را در کار بهداد شناسایی کرد: او حالا می تواند بهتر از گذشته، سیر تحول شخصیت را به نمایش گذارد.
جلال مرادی، یک دهه قبل می توانست از نقش های نمونه ای و برونگرایانه بهداد باشد: عصبی، ملتهب، تلخ اندیش و بی حوصله. او در ابتدای فیلم تقریبا با همه تر از همیشه رفتار می کند و، به جای برون گرایی و بالا بردن صدا، بیشتر سعی می کند با حرکات ظریف اجزاء صورت و و نحوه ادای کلمات این حس را منتقل کند. در نیمه دوم فیلم، تغییرات ظریفی در رفتار و حالات چهره شخصیت اصلی دیده می شود که به ثمر نمی نشستند اگر بهداد با موفقیت نمی توانست این تغییرات را منتقل کند. “قصر شیرین”، تا به امروز، نقطه اوج دوره جدید بازیگری بهداد است
[ad id='39844']
