نقد بررسی فیلم دولمایت اسم من است با بازی ادی مورفی

«دولمایت اسم من است» آغازی است مناسب برای بازگشت ادی مورفی به جریان اصلی دنیای سرگرمی، اتفاقی که قابل پیش‌‌بینی بود و نکته این است که این کمدی بیوگرافی از ابتدا تا انتهایش، فیلمی است بسیار سرگرم‌کننده. مورفی در نقش رودی ری مور، چنان بر مسلط بر نقشش است که شاید از دو دهه‌ی پیش و فیلم بوفینگرِ استیو مارتین نبوده. اخلاقیات و گستره‌ی واژگانی که برای مور نوشته شده دقیقن با حال و هوای مورفی هم‌خوانی دارد و یادآور برخی از بازی‌های به‌یادماندنی‌اش است. همه‌چیز برای او فراهم شده و مشخص است که مورفی از این موضوع لذت می‌برد.

در کنار مورفی، ستارگان زیادی مانند وسلی اسنایپس، کیگن مایکل کی و کریگ رابینسون نیز حاضر و درخشش‌شان تا حدی مدیون طراح لباس روث کارتر هستند. کارتر با لباس‌های رنگارنگی که بر تن بازیگران پوشانده، به احتمال زیاد یک بار دیگر نامزدی اسکار را در این رشته کسب خواهد کرد.

«دولمایت…» فیلمی است پرانرژی اما هنگامی که مور به اندازه‌ی کافی پول درمی‌آورد تا بتواند فیلم دولمایت را بسازد، همه‌چیز رنگ و بوی تازه‌ای به خود می‌گیرد. مور معتقد است طرفداران دولمایت انتظار این فیلم را می‌کشند ولی استودیوهای هالیوود مخالف او هستند. او تصمیم می‌گیرد دورویل مارتین، یکی از دوستان او که سابقه‌ی بازیگری دارد، فیلم را کارگردانی کند. فیلم‌برداری در یک انبار خرابه است ولی مور تلاش می‌کند بدون صرف پول و با جذابیت ذاتی‌اش، فیلم را جلو ببرد.

اسکار پیش از این ثابت کرده چندان به آثار کمدی اهمیت نمی‌دهد ولی پیدا کردن یکی از خوب‌های‌شان واقعن سخت است. «دولمایت اسم من است»، فیلمی است با سینماتوگرافی زیبا و بسیار خنده‌دار که بازگشت مورفی به مرکز توجهات را جشن می‌گیرد.