بررسی برنامه زندگی پس از زندگی شبکه چهار

[ad id='39844']
[quote]شبکه چهار سیما امسال و از ابتدای ماه مبارک رمضان در حرکتی بدیع هر روز قبل از افطار تجربه‌های مرگ موقت را در برنامه‌ای با عنوان «زندگی پس از زندگی» روایت می‌کرد که با اقبال خوبی از سوی مخاطبان مواجه شد.[/quote]
موضوع برنامه مرگ و درواقع زندگی حقیقی بعد از زندگی مادی در دنیای امروز است و به‌بررسی سوژه‌هایی می‌پردازد که یک‌بار مرگ را تجربه کرده و از دنیا رفته و سپس بازگشته‌اند. موضوعی چنین رازآلود و عجیب که برای همه شایان توجه و جذاب است و البته حساسیت‌های خاص اعتقادی، روانی و رسانه‌ای دارد و نمی‌توان به‌سادگی به‌سراغ آن رفت.
سوژه برنامه بسیار اثرگذار و مهم است و هرکدام از ما با اشتیاق و کنجکاوی می‌خواهیم بدانیم که پس از مرگ چه خواهد شد و چه بر سر ما می‌آید و همچنین چیز‌هایی که در ذهن و تصور خود داریم، چقدر دقیق است و به کجا خواهیم رفت و چه چیز‌هایی خواهیم دید.
عباس موزون، مجری «زندگی پس از زندگی» در گفت و گویی با جام جم درباره ماجرای کشف کاشفان آن دنیا گفت: شروع همه این جریان‌ها به علاقه ۲۵ ساله من به این موضوع برمی‌گردد. سال ۹۴ و ۹۵، من تجربه‌گر ایرانی به اسم محمد زمانی را دیدم که در سایت بنیاد پژوهش‌های تجربه‌های نزدیک به مرگ آمریکا نامش ثبت شده است و او را در گروه عمیق‌ترین تجربه‌ها گذاشته‌اند. در ادامه من پیگیر ایشان شدم و پیدایش کردم، اما او حتی به من هم نمی‌خواست چیزی بگوید و زمانی که از او خواستم تا اجازه دهد نویسنده تجربه‌اش باشم باز هم اکراه داشتند و به دلایل عدم تمایل اغلب تجربه‌گران نمی‌خواستند تجربه‌شان را بگویند. در ادامه من برای تک‌تک دغدغه‌ها راهکار پیدا کردم تا او قانع شد. با او شروع به کار کردیم و در ادامه خدا خواست که سال ۹۵ برای اولین‌بار در تاریخ کشور، همایشی را با این موضوع در دانشگاهی در یزد برگزار کنیم. در این همایش‌ها افرادی که آگهی‌ها و پوستر‌ها را دیده بودند می‌آمدند و انتهای برنامه من متوجه می‌شدم مثلا آن فردی که کنار درخت است و نمی‌رود می‌خواهد چیزی بگوید؛ افرادی که هنوز از گفتن این تجربه‌ها نگران بودند. در واقع می‌توانم بگویم اصلی‌ترین کشف‌ها به این صورت چهره‌به چهره بودند. در ادامه این روند معرفی و بیان تجربه‌ها ادامه پیدا کرد.
مهدی موسوی‌تبار در روزنامه فرهیختگان نوشت: «برنامه خوب دیده می‌شود»؛ معلوم نیست اولین بار این جمله را چه کسی گفته است، اما گذشت زمان و دیدن نمونه‌های موفق، صحت این فرضیه را اثبات می‌کند. حتی گفته شده برای ساختن برنامه خوب هم الزاما نباید هزینه‌های هنگفت و دکور‌های میلیاردی نصب کرد و چهره‌های مشهور را به‌کار گرفت. یکی از برنامه‌هایی که تازه پایش به آنتن تلویزیون باز شده و توانسته هر دو گفته را تا حد بالایی سربلند کند برنامه «زندگی پس از زندگی» از شبکه چهار سیماست. برنامه‌ای که دو سال است آمده و در همین مدت کوتاه و به‌طور خاص توانسته در سال جاری، مخاطبان زیادی را پای خود بکشاند.  
یکی از ویژگی‌های مثبت و بارز این برنامه ریتم تند و جذاب آن است؛ طوری که از تعارفات معمول و کلیشه‌ای برنامه‌های دیگر در آن خبری نیست و استفاده صحیح و درست از تدوین و موسیقی و تصویر، از یاد مخاطب می‌برد که به اندازه یک مسابقه فوتبال، پای این برنامه نشسته و اصلا حواسش به گذر ساعت نبوده است. تمرکز روی خرد و تعقل بیننده به جای احساساتش و ترویج امید به معنای واقعی و تلاش آشکار برای نرفتن به سمت نصیحت و توصیه مخاطبان از ویژگی‌های مثبت این برنامه است.
واقعیت این است که برنامه «زندگی پس از زندگی» در رسانه تلویزیون برنامه متفاوتی است. هرچند در عرصه فیلم و سریال به حوزه مرگ و زندگی پس از آن بار‌ها پرداخته شده است، اما این وادی همیشه برای مردم راز آمیز است و از جذابیت‌های آن هرگز کاسته نشده و نخواهد شد. تاکنون دو فصل از «زندگی پس از زندگی» به تهیه‌کنندگی و اجرای عباس موزون روی آنتن رفته است و داستان ساختن و پخش آن و همچنین نحوه انتخاب افراد و راستی‌آزمایی آن‌ها حکایات جالبی دارد.
[ad id='39844']

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *