Streets of Rage، یا همان «شورش در شهر»، بخش بزرگی از خاطرات کودکی افرادی مثل من را اشغال کرده اما مثل تعداد زیادی از فرنچایز‌هایی که در نسل‌های سوم و چهارم اسامی بزرگی بودند، در طول چند دهۀ اخیر به دست فراموشی سپرده شده بود. با وجود احساس غم و اندوه طرفداران برای دوری از یکی از عناوین مورد علاقه، عدم عرضۀ قسمت‌های جدیدتر موهبتی پنهان هم به شمار می‌آمد چرا که تعدادی از عناوین هم‌دوره این مجموعه، در انتقال به دوران مدرن به شکل بدی زمین خوردند به طوری که خاطرات گذشته هم در اثر این افت کیفی دچار آسیب جدی شد.

در حال و هوایی که برای افرادی که با سری Yakuza آشنایی ندارند یا علاقه‌ای به آن ندارند این سؤال وجود داشت که چرا سازندگان آن مجموعه به جای ساخت چیزی که دوست دارند با استفاده از سیستم‌های عالی مبارزات خود، نسخه‌ای امروزی از سری Streets of Rage را نمی‌سازند، ناگهان خبر ساخت Streets of Rage 4 توسط یک تیم مستقل و خارج از سیستم «سگا» منتشر شد. بعد از برخاستن از خوابی که بیش از ربع قرن به طول انجامیده بود، در ادامه خواهیم دید که آیا نسخۀ جدید در سطحی قرار دارد که هم اثری به روز باشد و هم برای طرفداران قدیمی، حس و حال سال‌های دور را زنده کند؟

بعد از شکست Mr. X برای آخرین بار، تا مدتی امنیت و آرامش به شهر بازگشته اما ۱۰ سال بعد از ماجراهای قسمت قبلی، فرزندان «آقای اکس» یعنی «دوقلوهای Y»، کنترل گروه تبهکاران زیر دست پدرشان را به دست گرفته و تصمیم به کنترل مجدد شهر دارند. دو قهرمان اصلی نسخه‌های قبلی یعنی Axel Stone و Blaze Fielding این بار به همراه Cherry Hunter، دخترِ نوجوان Adam Hunter دیگر قهرمان قدیمی فرنچایز و Floyd Iraia، شاگرد Dr. Zan که در قسمت سوم همرزم «اکسل» و «بلیز» بود، بار دیگر برای نجات شهر به جنگ Syndicate می‌روند.

پیش از عرضه هم از داستان Streets of Rage 4 انتظار خلق تجربه‌ای دراماتیک و انقلابی روایی نداشتیم و همانطور که انتظار می‌رفت داستان و روایت آن، از دل کپسول زمانی بیرون کشیده شده که ربع قرن مدفون شده بود. اسامی شخصیت‌ها، ایده‌های داستانی و … همه یادآور فیلم‌های اکشن درجۀ دو دهۀ ۸۰ و ۹۰ میلادی هستند. داستان‌هایی که آدم خوب‌ها زیادی خوب هستند و البته بدنی عضلانی همانند مجسمه‌های خدایان یونان باستان دارند و نقش منفی‌ها هم به حدی سیاه هستند که جای تعجب دارد که چرا روی پیشانی آن‌ها عبارت «آدم بد» نوشته نشده است. هیچ کدام از این موارد برای اثر در دست بررسی ایراد به حساب نمی‌آید و حتی ساخته‌های Beat ‘em Up جدیدتری که در سال‌های اخیر منتشر شده و دست به نوآوری‌های در فرمول این ژانر زده‌اند هم در بخش داستانگویی دست به خلاقیت خاصی نزده‌اند. داستان شورش در شهر ۴ همان چیزیست که اگر کمی با این سری آشنایی داشته باشید در ذهنتان تداعی می‌شود، نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر.

استودیوی Dotemu در سال‌های اخیر تعدادی ریمیک و ریمستر موفق از عناوین دوست داشتنی قدیمی را به بازار عرضه کرده که در تعدادی از ریمیک‌ها، از نسخۀ اصلی هم فراتر رفته و اثری امروزی و در خور توجه را به بازار عرضه کرده است. با در نظر گرفتن این مسئله است که گیم‌پلی Streets of Rage 4 پایین‌تر از حد انتظار به نظر می‌رسد و خلاقیت خاصی در آن به چشم نمی‌خورد که البته می‌توان با جملۀ «به فرمول برنده نباید دست زد» از آن دفاع کرد. به جز یک حرکت ویژۀ جدید برای هر شخصیت و تعدادی تله محیطی، همه چیز دقیقاً مانند ۳۰ سال پیش است و برخلاف بازی‌های امروزی خبری از امکان ارتقا توانایی‌ها یا امکان دفاع کردن در برابر حملات وجود ندارد. دشمنان قدیمی حس نوستالژی خوبی دارند و بسیار بهتر از دشمنان کاملاً جدید هستند. طراحی دشمنان جدید بیشتر از آن که چالش تازه‌ای باشند، غیرمنطقی به نظر می‌رسند و بعضاً اعصاب خردکن!

باس فایت‌ها در سطح نسبتاً قابل قبولی هستند اما به جای طراحی چالش برانگیز خود باس‌ها، از نیروهای زیر دست برای شلوغ کردن مرحله مبارزه با باس‌ها استفاده شده که در صورت تجربه چند نفره، همین چالش هم از بین می‌رود. ناگفته نماند ۵ درجۀ سختی مختلف در Streets of Rage 4 وجود دارد که هر کدام با کاهش یا افزایش تعداد فرصت‌های مجدد و دشمنان، چالش خاص رو برای مخاطبی که به سراغ آن‌ها رفته ایجاد می‌کند. در کنار بخش داستانی، بخش‌هایی مثل Arcade (که در قالب آن بدون امکان ذخیره کردن پیشروی، فقط یک فرصت برای به پایان رساندن داستان دارید)، Boss Rush (که در آن با باس‌های بخش داستانی به صورت پشت سر هم رو به رو می‌شوید) و Battle (که نقش یک عنوان فایتینگ ساده با استفاده از شخصیت‌ها و مراحل اصلی را بازی می‌کند) هم در این عنوان وجود دارند که به قصد پوششِ کوتاه بودن مدت زمان بخش داستانی در آن گنجانده شده‌اند.در کنار ۴ شخصیت ابتدایی، چندین شخصیت دیگر هم در طول داستان و یا با فراهم کردن شرایطی خاص به لیست شخصیت‌های قابل انتخاب مخاطب اضافه می‌شوند که تعدادی از این شخصیت‌های اضافه، نسخۀ پیکسل آرت قهرمانان اصلی هستند. امکان بازی چهارنفره به صورت آفلاین و دو نفره به صورت آنلاین برای تمام بخش‌ها وجود دارد و از این مهمتر امکان استفاده از Remote Play Together هم روی پلتفرم Steam فراهم شده است.

 با وجود تلاش‌هایی که برای امروزی کردن ظاهر Streets of Rage 4 انجام گرفته، همه چیز بیش از اندازه شفاف و براق به نظر می‌رسد. به عنوان کسی که از طراحی پیکسل آرت خسته شده، احساس می‌کنم که این عنوان می‌توانست از این طراحی یا چیزی مابین طراحی فعلی و پیکسل آرت، سود ببرد چون شیک و اتو کشیدگی بیش از اندازۀ ظاهر کار با فضا و اتمسفر آن همخوانی چندانی ندارد. با حفظ حس و حال قسمت‌های قدیمی، خبری از صداپیشگی وجود ندارد که حقیقتاً نیازی هم به آن احساس نمی‌شود. موسیقی متن جدید، تلفیق خوبی از نواهای مدرن با اتمسفر خاص این سری است اما سوپرایز بزرگ بخش موسیقی، امکان استفاده از قطعات قسمت‌های قدیمی است که حتی بهتر از تنظیم جدید روی تصاویر می‌نشیند و اگر ظاهر برق افتادۀ نبود حتی می‌توانست عملکرد بهتری هم داشته باشد.