[quote]این روزها سریال مانکن در شبگه نمایش خانگی ئر حال پخش است به همین بهانه این سریال را بررسی می کنیم[/quote]
اکاوه صوفیان (امیر حسین آرمان) با زیر پا گذاشتن عشقی که به همتا (نازنین بیاتی) دارد، بعلت مشکلات مالی خانواده و پدری که به خاطر بدهی در زندان است، علیرغم خواسته درونی اش با کتایون صوفیان (مریلا زارعی) که از نظر سنی سال‌ها از او بزرگتر است ازدواج می‌کند به این شرط که کتایون تمام بدهی‌های پدرش را پرداخت کرده و او را از زندان آزاد کند. اما شروط ضمن عقد و ضمانت‌هایی که کاوه به کتایون داده است، او را بیش از هر چیز به برده‌ای بی اختیار تبدیل کرده است…
«حسین سهیلی زاده» کارگردان ۵۹ ساله که عمده فعالیت‌های خودش را به تلویزیون معطوف کرده، در سال ۸۸ و پس از ساخت چیزی حدود یازده سریال برای شبکه‌های مختلف تلویزیونی، با کارگردانی سریال «دلنوازان» و استقبال دور از انتظاری که از این اثر بعمل آمد، نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. ترکیب بازیگران جوان و کمتر شناخته شده آن روزها که شاهرخ استخری، سیاوش خیرابی و سحر قریشی را کنار یکدیگر قرار داده بود، باعث شد که رابطه عاشقانه شکل گرفته میان شخصیت‌های سریال به مذاق بینندگان تلویزیون خوش آید و «دلنوازان» سرآغازی باشد بر تولیدات جوانانه تلویزیون که تا آن روزها کمتر به آن پرداخته می‌شد. مسیری که با اثر بعدی حسین سهیلی زاده (فاصله‌ها) توانست مسئولین تلویزیون را برای تولید درام‌های جوانانه ترغیب نماید.
«مانکن»، که این بار توسط همین کارگردان و با اتکا به آزادی‌های بیشتر شبکه نمایش خانگی روانه سایت‌ها و وی او دی‌ها شده است، کوشیده است به پدیده اجتماعی کمتر پرداخته شده‌ای موسوم به «شوگر مامی» بپردازد.
مانکن چه تفاوتی با دیگر سریال‌هایی که دیده ایم دارد؟
مانکن از لحاظ ساختاری یک عقب‌گرد تمام عیار در تاریخ فیلم و سریال ایران محسوب می‌شود. آخرین دستاورد پر هزینه کارگردانی «حسین سهیلی زاده» به شکل تاسف باری از فیلمفارسی‌های باری به هر جهت دهه سی و چهل سینمای ایران نیز عقب‌تر می‌ایستد. بی‌دقتی و عجله در تولید را می‌توان در همان سکانس ابتدایی مانکن که گفتگوی طولانی و کسالت‌بار «کاوه» و «همتا» را در میان آن همه برف مصنوعی و استودیویی که به شکل ناشیانه‌ای می‌کوشد، فضای سرد خیابان‌های تهران را به بیننده القا نماید نظاره کرد.
گفتگونویسی تاثیر گرفته از سریالهای نازل هندی و ترکی، درکنار موسیقی سوزناکی که هر دم با صدای «فرزاد فرزین» تبدیل به یک کلیپ موسیقیایی در حال پخش از کانال‌های ماهواره‌ای می‌شود، باعث شده که نشانه‌های تولید چنین آثاری را برای تحت تاثیر قرار دادن تماشاگران بیشتر درک کنیم. بی‌حوصلگی کارگردان در کار با بازیگرانش را می‌توان نقش‌آفرینی بی‌روح «امیر حسین آرمان» (که حتی در عاشقانه‌ترین لحظات هم از عهده ابراز احساسات درونی اش برنیامده است) و بازی اغراق‌آمیز «مریلا زارعی» و «نازنین بیاتی» دریافت کرد که انگار کلیه عوامل سریال را در یک اقدام دسته جمعی وادار به ارائه بدترین عملکرد‌های کاری خود کرده است.
[ad id='39844']
